ΣΤΗ ΘΗΡΕΥΤΡΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Έπρεπε νάχουμε συναντηθεί
σε εποχές άλλες
Τότε που η δύση
έσπαγε πάνω στα παράθυρά σου
Κι εσύ σε ετοιμότητα λύπης
Σε μια τρυφερή αναμονή δακρύων
Να με γκρέμιζες από τη μοτοσικλέτα μου
Κι από τις τσέπες του δερμάτινου
Να άρπαζες τα ποιήματα.

© Γιάννης Τόλιας από το Αμαρτολόγιο

Aan de Dromenjaagster

We hadden elkaar moeten treffen
in andere tijden
Toen het westen
zich op jouw ruiten kapot sloeg
En jij, bereid op verdriet,
In tedere afwachting van tranen,
Mij van mijn motorfiets afstortte
En jij van de zakken van je leren jas
De gedichten griste.

© Jan Tolias

Μετάφραση στα Ολλανδικά Lyssandre Rammos

Καλά Χριστούγεννα

Γιατί με φώναξες και γύρισα
Καλά έφευγα και καλά με ξεπροβόδιζαν χωρίς να μου
κρατούν κακία τα εγκόσμια
όλα όσα δε θέλησα να πράξω κι έπραξα
όλα όσα δε θέλησα να γίνω κι έγινα
Να χουν αποσπασθεί τα αγγίγματά μου απ ότι άγγιξα
και να με συνοδεύουν

Γιατί με φώναξες και γύρισα
σα δάκρυ που μετάνιωσε και δεν εκύλησε
Γιατί να πρέπει τώρα να διανύω προς τα πίσω όλη
αυτή την εγκατάλειψη
γέρος ποιητής διωγμένος απ τους στίχους μου
κι άγνωστος πλέον στο παρελθόν μου να συνάπτω πάλι
σχέσεις με όσα συμβήκαν
Να συνδεθώ με τι; Αναζητώντας τι ;
Ποιο αθέατο βάθος
ποια μυθική νεότητα;

Μετά από ένα τελεσμένο πεπρωμένο κι άλλο πεπρωμένο
μετά το πλήρωμα του χρόνου κι άλλος χρόνος;
Αυτό δεν είναι πια διασάλευση του πνεύματος
Η υλικότητά μου διεσαλεύθη
και δε θα βρει ανάπαυση στον αιώνα

***

Το «ως σεαυτόν» δεν ήτανε για μένα
Αγάπησα τους άλλους δίχως ν’ αγαπάω τον εαυτό μου
Χωρίς αγάπη του εαυτού μου δεν ήμουν ούτε εγώ ούτε
άλλος ανάμεσα στους άλλους
δεν ήμουν τίποτε μέσα στην τρικυμία της σάρκας μου
στα σαλεμένα λόγια μου και στ’ αναφιλητά του νου μου
μα έπασχα στα δράματα των άλλων
εγώ ο χαμένος πάντα στα αδιέξοδά τους
εγώ των αποχωρισμών τους ο εγκαταλελειμμένος
ο παραμιλητός του πυρετού τους
Κι όλα αυτά έτσι Για ένα ήθος δηλαδή για μια ιδεολογία

Δεν ήταν ήθος ύβρις ήταν. Και δεν το ’βλεπες
Αργεί αλλά σε βρίσκει το κακό
άξαφνα όλα γυρνούν τ’ απάνω κάτω
πατάς τους όρκους σου και πράττεις τ’ αντίθετα απ’ την
πίστη σου και μένεις
στην ερημιά της πτώσης σου
να δέρνεσαι και να χαλιέσαι

Αν άντεξα τη ζωή μου ως εδώ δεν ήτανε για μένα
Και τώρα ποιος ο αμητός;

Ω βλέμματα ω φωνές, ω αγγίγματα που με λιχνίσατε
στ’ αλώνια της αλαζονείας και της ταπείνωσης
κρατήστε τον καρπό Αλλά
δώστε μου πίσω το άγανο
το άγανο που τ’ αφήσατε του ανέμου
και χάθηκε χρυσίζοντας
προς το βαθύψηλο ουρανό.

***

Δεν έχεις το δικαίωμα, φώναζα, το κρίμα το δικό μου
να σηκώνεις.
Κι εσύ ανένδοτα σιωπούσες.
Γιατί δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη
- ποιος αδικεί ποιος αδικείται
τι μας βαραίνει πιο πολύ
το κρίμα ή η αθωότητα;

Η αγάπη δε μας δίνεται, μας παίρνει
κι όσοι αγαπούν αλύπητα αγαπούν
ρημάζουν και ρημάζονται.

Κι όλα τα πήρες πάνω σου
το φταίξιμο την ενοχή και την ποινή μου.
Δικαιoσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη.

Εντάξει, εσύ αναστήθηκες.
Εγώ όμως με σχεδία το σταυρό μου
θαλασσοδέρνομαι σε μαύρους ουρανούς

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ
Έως…

***

Αγριομυρίκη εν τη ερήμω
Επικαταράτος εν γη αλμυρά…
Έτσι το θέλησα και μη ρωτάς
Κι αν τώρα θλίβομαι είναι που σ αφήνω

στους πέντε δρόμους δίχως να χω πεί
για σένα όσα σου άξιζαν και δίχως
να σε δοξάσει ένας μου στίχος
Τόσο βαθιά τόσο πολύ

σε σώπασα μέσ στη ζωή μου
Δεν ήτανε για να φανερωθεί
ούτε με ουράνια λόγια να ειπωθεί
αυτό το μυστικό που ήσουν κι ήμουν

Σε όσους με ποιήματα τα αισθήματα μετρούν
Τι θα χεις από μένα να τους δείξεις;
Μια τέτοια αγάπη …δίχως αποδείξεις…

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ
Εν γη αλμυρά

ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

Στον Γιάννη Τόλια

Πολεμούσες με το κλειδί ανάφλεξη καυσίμου.
Τίποτα.
Δεν απελπίστηκες.
Ψάχνοντας γύρω για σπινθήρα
ανακάλυψες εκείνη
να βγάζει το σκουλαρίκι της
για ν' ακουμπήσει τ' ακουστικό.
Ήθελες να 'σαι η φωνή που της μιλά
φωνή ολόκληρος, το ξέρω

όπως ξέρω πως μ' αυτή σου την επιθυμία
πήρε φωτιά η μηχανή σου
μύρισε λάστιχο
κάηκε η πόλη μονομιάς
γκρεμίστηκαν τα τείχη
κι έγινες δάσους αναβάτης
καβαλάρης σ' οξυγόνο ολοκαυτώματος.


© Δημήτρης Μουζάκης

Σύντροφοι των μοναχικών ημερών

Σύντροφοι των μοναχικών ημερών
Θλιβεροί ιχνηλάτες της νύχτας
Τρυφερά παιδιά
Σε σήψη προχωρημένη
Ποιήματα.

© Γιάννης Τόλιας

Έξω βρέχει.Αν σκύψεις εδώ που γράφω.Θα ακούσεις...

Δημήτρης Μουζάκης

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΛΙΑΣ, ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

Τα ποιήματα του Γιάννη Τόλια έχουν ένα ρυθμό και
δύο αφές: ο ρυθμός εξασφαλίζει τη ροή του υψηλού
ιξώδους, την αργή, νωχελική ροή απόλαυσης της
επιθυμίας. Οι αφές δεν είναι μία και κάποια άλλη.
Είναι δύο για να εξασφαλίζεται η μεταξύ τους τάση, η
οποία, παρά την πείνα της μιας αφής για τη δίψα της
άλλης, φτάνει όσο χρειάζεται πριν το σμίξιμο. Στο
διάστημα που μεσολαβεί, στο χώρο που δύο εντάσεις
εξασφαλίζουν μεταξύ τους για να κορυφώνονται
ανέγγιχτες, ο ποιητής κλειδώνει το ποίημά του. Η
στρατηγική αυτή υπερβαίνει κάθε θεματική: την
ανάμνηση, τον έρωτα, τη σκέψη, τη σκέψη για τον
έρωτα της μνήμης, τον έρωτα για τη μνήμη της
σκέψης. Κυριαρχικός δεσπόζει σε όλο το μήκος του ο
χαρακτηριστικός ρυθμός του ανεκπλήρωτου: αυτός
θα τέρψει την αίσθηση, αυτός θα θρέψει την όρεξη
για τις καταβολάδες της αίσθησης, που θα αλλάξουν
σχήμα, θα εξορμήσουν στο σώμα και θα επιστρέψουν
για να το γνωρίσουν πάλι, για να το γνωρίσουν
αλλιώς. Το ποίημα του Τόλια δε γράφεται.
Εκφωνείται. Η λέξη εκφέρεται με το δέος του
κήρυκα. Πριν τη λέξη υπάρχει το μέλι που τη
μέστωσε, την έφερε θριαμβευτικά στο στόμα. Μην
μπορώντας διαφορετικά, ο αναγνώστης
υποχρεώνεται σε συλλαβισμό: ο χορός αυτής της
ανάγνωσης έχει βήματα. Σας παραδίδω ενδεικτικά,
ελπίζοντας στη συνενοχή σας. Στο ΛΥΣΙΠΟΝΟΝ
εύχομαι να είναι καλοτάξιδο σε βαθείες περιηγήσεις.


Αν όλα υπήρχαν στον αέρα
άκοπα κι αναίμακτα
εάν χαρίζονταν

Τότε γιατί η δύση
δε συνέχισε μέσα μου;

***

Με πλημμυρίζεις
νυχτερινό ποτάμι
Χωρίς να φταίω

***

Στα όνειρα

Να μη συνάπτεις
φιλίες με τις λέξεις

Γιατί το πρωί
πάντα επιστρέφει
σαν τιμωρία επαλήθευσης

Η αρρώστια της αποτύπωσης

***

Αν ο χρόνος
δεν έσβηνε τη δίψα του
με τα δάκρυα των επιθυμιών

Το σύμπαν θα είχε πλημμυρίσει οδύνη

***

Επέστρεφες απόγευμα
Η δύση
δε χωρούσε
στους καθρέφτες σου
Γύρισες πίσω να κοιτάξεις
Και αφιερώθηκες...

Να βυθίζεις τις καταβολάδες του ποιήματος και να το πολλαπλασιάζεις

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΛΙΑΣ *ΛΥΣΙΠΟΝΟΝ* Η αγωνία μιας αισθητικής ανάλυσης από την ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ

Ο Γ.Τ. με την νέα του ποιητική συλλογή μας φέρνει έναν πόλεμο διαφορετικό από αυτούς που συνήθως θεωρούμε. Κατά την άποψή του ο ορισμός της ποίησης είναι πόλεμος.Είναι γεγονός πως ο ποιητής είναι ίσως ο μόνος που βρίσκεται σε διαρκή πάλη με τον εαυτό του. Τι να κρατήσει, τι να πετάξει. Παιδιά του όλα μιας συνουσίας μαγικής με το όνειρο και τη φαντασία. Ο ποιητής ονειρεύεται κι όταν δεν ονειρεύεται τραγουδά. Τραγουδά με τις λέξεις που τον καταδιώκουν , τον μεταμορφώνουν , τον ακουμπούν. Η σκέψη του μεταδοτή, αγγίζει. Θέτει όρια στην υπέρβαση του Λόγου. Αναμοχλεύει τα ψυχολογικά βάθη της ψυχής, μιας τραυματισμένη ψυχής που ανοίγει βάραθρο και διαρκώς είναι σε πόλεμο.Χρησιμοποιεί τις λέξεις και τα νοήματα με την ακρίβεια των ορίων των λέξεών του.Μια τρικυμισμένη θάλασσα που αναζητά την αλυκή της καρδιάς του κι εκεί να εναποθέσει την άλμη της.Γιατί τα λόγια του Γ.Τ κουβαλούν την αλμύρα της μνήμης που αδιάκοπα τριγυρνά συνταράσσοντας τα σωθικά του.Ένα άγγιγμα, μια αφή μια ανάμνηση είναι τα σύνορα της πολύτιμης τέχνης του. Το ακριβό των αισθήσεων που το αναπλάθει ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, τρένο στοιχειωμένο όπως η ποίησή του πάνω σε ράγες γι' άλλους ορατό και γι' άλλους αόρατο. Οι λέξεις σαν φάρος τον οδηγούν σε μυσταγωγίες ηλιοβασιλέματος. Αναγνωρίζει οικείους πόνους και σπαράσσεται από τα θεωρεία των αισθήσεων.Το σώμα υποτάσσεται, μυστικά προσκρούει και αυτοκτονεί πάνω στους ανέμους των λέξεων. Ζωγραφίζει τον πίνακα των αισθήσεων με τελευταία πινελιά εκείνα τα συναισθήματα που έκρηξη προκάλεσαν στον αισθητικό κόσμο του. Ενσυναίσθηση που την εξηγεί και την δικαιώνει μέσα από τον Λόγο του με ποιητική χάρη. Μεταφέρει τον ησυχασμό μιας πορείας ενεργητικής που φθάνει αποκαλυπτικά στον αναγνώστη ως αισθητική εμπειρία.Εθελοντής μιας αλήθειας απόλυτης προσπαθεί να νικήσει τα θηρία των επιθυμιών του.Για τον ποιητή η ποίηση σκοτώνει και ανασταίνει στα χρόνια των ονείρων που την περίμενε ως Θεία κοινωνία και Λειτουργία στον ναό της.

Η φωνή σου

Μονοπάτι που με φτάνει
στο ξέφωτο της απόγνωσης
Η φωνή σου.

© Γιάννης Τόλιας

Εκεί που λείπεις

Αφήνεις πάντα ένα φιλί
Εκεί που λείπεις

Πικρό.

© Γιάννης Τόλιας

Πλημμύρισα οδύνη

Όλη τη νύχτα έβρεχε μαζί σου
Πλημμύρισα οδύνη.

© Γιάννης Τόλιας

Κατάματα με ερημώνεις

Επιχειρώ διστακτική ανάδυση εκ της θλίψεως
για να συστηθώ
με το μόνο τρόπο που ξέρω
Συλλαβίζοντας ποιήματα.

***

Γέμισε τις σκοτεινές μου ώρες
Με ξημερώματα αγγίγματα.

***

Αμνηστεύω όλους τους νυχτερινούς διαλόγους
Είπες ότι κατά λάθος υπήρξες.

© Γιάννης Τόλιας

ΛΥΣΙΠΟΝΟΝ

ΛΥΣΙΠΟΝΟΣ ΟΔΥΝΗ

Πάσχω από σένα
Νοσώ για σένα
Ανεμοδείκτης στόχος
μετέωρος
στρέφομαι εκούσια
στην ευθεία
των βολών σου
Αδίστακτη
συναυτουργέ του χρόνου
λιγοστεύεις τις μέρες μου
με τις μικρές
αιμάτινες φυγές σου
Κι εγώ
θηρίο λαβωμένο
θα κρύβομαι
στις σκοτεινές γωνιές
των δρόμων
Να ψάξεις
να με βρεις
εγκαταλείποντας
πάνω στις πληγές

Τη λυσίπονο οδύνη σου.


© Γιάννης Τόλιας (ΛΥΣΙΠΟΝΟΝ)

ΕΡΗΜΩΣΗ ΜΥΕΛΟΥ

Τώρα εγώ φεύγω
αφήνοντάς σου ένα άπειρο διάστημα
ανάρρωσης
έτσι που να μπορούν οι ξενόφερτοι
να διεισδύουν και ν’ αφανίζουν
τα υπολείμματα της παρουσίας μου
Φ ε ύ γ ω
θρηνώντας την άγνοια και την καταφρόνηση
την ευτελή ποιότητα του υλικού μου
Και χάνομαι στο θρίαμβο της ήττας
Όπως η πομπή των αισθήσεων
προς το ύστατο λιόγερμα
θα αυτοκτονώ
με μια απαράδεκτη αφοσίωση
Και τότε οι μέρες σου
θα μεγαλώνουν και θα λαμπραίνουν
γεμίζοντας αθωότητα
τις σπαραχτικές κραυγές μου.


© Γιάννης Τόλιας (ΟΝΕΙΡΟΔΡΑΜΑ)

ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ Β' 5ος όροφος

«από λεπτότητα και μόνο έχω χάσει τη ζωή μου»


Φώτα
βυθισμένα
στο μαύρο βελούδο
της θάλασσας

Γαλανοί
διασχίζουν
τους δρόμους
οι φάροιτων ασθενοφόρων

Και οι σειρήνες
ουρλιάζοντας
σκορπίζουν
τις μάταιες ιαχές
των ζωντανών

Ακουμπάει
τρυφεράτα χέρια της
στους ώμους σου

Η απόγνωση

Ένα βήμα
στο κενό

και μόνο
από λεπτότητα

σβήνεσαι
από τη θέα της ζωής.


© Γιάννης Τόλιας

Χαϊκού της νύχτας

Λείπεις τις νύχτες
Τόσα χρόνια ονείρων
σε περιμένω.

Γέρνεις πάνω μου
Παλεύει το σκοτάδι
το γυμνό φώς σου.

Με πλημμυρίζεις
νυχτερινό ποτάμι
Χωρίς να φταίω.

Των βημάτων σου
ο βραδινός επαίτης
Ερημωμένος


© Γιάννης Τόλιας

Το φονικό φιλί των αποστάσεων

Πάντα με προλάβαινες
πριν ν' ανοίξω την πόρτα της λήθης
Για να μου δώσεις
εκείνο το φιλί
το φονικό των αποστάσεων.


© Γιάννης Τόλιας

Κρυφά καλείς

Ζωγραφίζεις μυσταγωγίες όρασης
Υποδύεσαι υγρές νοσταλγίες αφής
Κατεβαίνεις τη σκάλα
αφήνοντας αποτύπωμα παραπλάνησης
στο λαβύρινθο μιας ραγισμένης επιθυμίας

Αν και γνωρίζεις ότι ο χρόνος
δε λυπάται κανέναν
στέλνεις το δούρειο άρωμά σου
να διασχίσει το αναφιλητό της κλίνης
Με θαμπούς ψιθύρους
κρυφά καλείς
αισθήσεις που απώλεσαν τη μνήμη τους
Η τρυφερότητα της σκιάς σου
ερμηνεύει τους χρησμούς του απρόσμενου
απαλύνει το πένθος των μονολόγων

Εξαλείφοντας με φως τα ίχνη σου
συντρίβεις την περιπλάνηση
αγγέλλοντας θριαμβικά
το τέλος της νύχτας

Ξυπνάω ακρωτηριασμένος
είναι αδιαπέραστο
το ναρκοπέδιο των ονείρων.


© Γιάννης Τόλιας

Η Δύση

Ψηλαλώνια 7-7-08

Να ανηφορίζει η αρμύρα από το φάρο στις φοινικιές
Και εμείς καθισμένοι στην πλατεία
τινάζουμε την καύτρα του μεσημεριού
στα τασάκια μας

Κι ω σώμα γυναίκας
που μας δροσίζεις
σείοντας ανεπιτήδευτα την ανοικτή βεντάλια
των μηρών σου
Σχηματισμοί και σμήνη κινήσεων
ευελιξία γυναικείου στήθους
που πάνω του εστιάζει
και συντρίβεται
η διατρητικότητα της όρασης

Ανώνυμη σπερματοδότρια του ποιήματος
εκχύνεις
στην αρσενική μήτρα την πανδαιμόνια σύνθεση

Κι ας με μισήσουν οι λέξεις
που τις κρατώ αλυσόδετες

Θρηνητικές υλακές κτήνους
που κάποτε θάρθει ο καιρός του
να μας κατασπαράξει με το ποίημα.


© Γιάννης Τόλιας


Υ.Γ. Του Δημήτρη Μουζάκη και του Γιάννη Βούλτου για τον καλλιεπή διάλογο.

Την τρικυμισμένη θάλασσα του κορμιού σου

Κυματίζεις
μεσίστια
την ημιθανή
μνήμη

Όμως εγώ
όλο το βράδυ
Θα πίνω
Να μεθώ
Την τρικυμισμένη
θάλασσα του κορμιού σου

Κι ούτε ένα άγγιγμα
να με διασώσει
και να με παραδώσει
στη σωτήρια λέμβο
της αφής σου.



© Γιάννης Τόλιας

Chaste Blaspheme

Μετάφραση στα Γαλλικά Βάγγη Χατζησταμάτη

With the word's chisel

Φιλική μετάφραση στα Αγγλικά Nikareti

Συνομιλίες

Στον Αλέξανδρο Φωσταίνη


Βρεθήκαμε απρόσμενα
Στην εξόδιο του Ποιητή
Κι ήσουνα σιωπηλός και απορημένος
«Θλιμμένος φαίνεσαι» αποφάνθηκα
«Πότε είσαι έτοιμος να το δεχτείς;»
Είπες ως και
Η ματαιότητα αιφνίδια
Σου αποκάλυψε το πρόσωπό της


Στο Γιάννη Τόλια


Βαδίσαμε την αλέα των κυπαρισσιών
Λέγοντας πότε τούτο ή το άλλο
Συνήθεις κουβέντες που λέγονται
στ’ ανάλογαΚρίσεις και κριτικές .....
Οπωσδήποτε
φιλοσοφίες εκ του ασφαλούς
Άλλωστε το πες
«ασκήσεις επί χάρτου όλα»


Στο Γιάννη Βούλτο


Είπαμε ν’ αλαφρύνουμε το όλο
μένοντας να χαζεύουμε
«οχήματα που κουβαλούν το θάνατο»
Σχεδόν λυπηθήκαμε
που είχανε γκρίζο χρώμα.....
Να ταν ο καιρός των αμαξών των
ιππήλατων οχημάτων
Με τι μεγαλοπρέπεια ο θάνατος
Θα εκινείτο…..


Υ.Γ. 12/6/2008 Αποχαιρετάται ο Ποιητής Χρίστος Λάσκαρης


© Meril - Ακροθιγώς

Η γυναίκα του τηλεφωνικού θαλάμου

Αχνίζουν οι ψίθυροι
πάνω στα τζάμια
Ρουμπίνια των χειλιών σου
χαράζουν την επώαση μιας ενοχής
Ο κυματισμός των χεριών
δύει σε καπνούς τσιγάρου
εγκαταλελειμμένου εραστή των δαχτύλων σου
που συντρίβεται
μέσα σε δάκρυα στάχτης
Σκορπίζεις θραύσματα θαλπωρής
δωρίζοντας την αφή σου
στον επόμενο ανώνυμο
Ελεείς τους νοσούντες της παρατήρησης
προσφέροντας για ανάμνηση
το ελάχιστο μιας μελλοθάνατης διάρκειας

Αμετάκλητα
Κατεβάζεις το ακουστικό.



© Γιάννης Τόλιας

Ονειρεύοντας το ξύπνιο

στον Γιάννη Τόλια

Πετάμε ξεχρεώνοντας τα βάρη
μόλις πιο πάνω απ' τις παγίδες και τα ορμέμφυτα
η θάλασσα ανάλλαχτη κάτω απ' τα φτερά μας
- από ψηλά φαίνεται πιο ξεκάθαρα
πως είμαστε περαστικοί -
σε λίγο θα μου πεις
Έλα να βουτήξουμε, πατώνουμε!

Ω, τα θεσπέσια ναυάγια πώς φλερτάρουν
απεγνωσμένα
με την ελπίδα της σκιάς στα αδυσώπητα
πράσινα της ουτοπίας
σε μιαν αγρύπνια προσευχής αμετανόητης
ενάντια στο ρεύμα
πώς θάλλουν οι χυμοί των επιθυμιών
στους τέσσερις ορίζοντες της συννεφιάς
και τους ποτίζει η υγρασία των αισθημάτων

πώς σπάει στην ακτή του έρωτα
η ερημιά του βλέμματος του μόνου
φιλί κλειδί λάμπει μετέωρο στον ουρανό
και ανεπίστρεπτο
αιμορραγία μυστική στα μάγουλα
της πελιδνής εφηβείας.

Στη γεύση της μνήμης
εκεί να σέρνομαι κρυφά επαίτης
εκεί που ήτανε και πέρασε ο καιρός.


© Sea & Sky

Τατουάζ της ασφάλτου

Μνήμη Γιώργου Γράψα


Τα βράδια
αχνίζουν βαθύχρωμο
το πικρό φως
οι φάροι των εικονοστασίων

Ξυπνούν
τότε
τα αίματα των σκοτωμένων
και με συντριβή
ανεβαίνουν

Ανάβουν μηχανάκια στην άσφαλτο
που φρενιάζουν
τροχίζοντας τα πατητήρια τους
στις φουρκέτες του ιλίγγου

Κοντράρουν
οι μελλοθάνατοι τους πεθαμένους
ποιος πρώτος
θα προσπεράσει το θάνατό του

Αθόρυβα
χωρίς νικητές
σβήνει η νύχτα

Επέστρεφες απόγευμα
Η δύση
δε χωρούσε
στους καθρέφτες σου
Γύρισες πίσω να κοιτάξεις
Και αφιερώθηκες…



© Γιάννης Τόλιας

Την αποδημητική φωνή σου

Χαϊκού της άνοιξης

© Γιάννης Τόλιας

Η δύση

<

Ψηλαλώνια

Σκοτωμένο απόγευμα
καρφωμένο
στις αιχμές των πεύκων
Αχνίζει πηχτό
το αίμα της δύσης
Ποιο άλλο χρώμα
να συγκριθεί
με το πορφυρό δάκρυ του συντριβανιού;
Κι ο άνεμος σκοτεινός
ξεφυλλίζει τις σελίδες της φοινικιάς
Πέφτουν λυπημένες ιστορίες
σαν αυλαίες μικρών δραμάτων
που ζήσαμε
με αθώους τώρα πια τους απόντες

Περισσότερο από μόνος
Τόσες λέξεις περαστικές
καμία δε γύρισε να με κοιτάξει.


© Γιάννης Τόλιας

Άχραντος Βλασφημία

Είσαι αγία
της ανηθικότητος
και της λαγνείας

Θηριώνυμη του πάθους

Ερωτικού ψυχορραγήματος
είσαιο Σπασμός

Εκδύεσαι των φυλλωμάτων σου
και απονέμεις στην όραση
την αδήριτη
διαύγεια της γυμνότητος

Ενδεδυμένος
τα δαιμονικά μου άμφια

Ιερουργώ
με ευλάβεια
εξοντωτική
στη μυσταγωγία του σώματος

Και καταβαίνω
Σύσσωμος
στο ευλύγιστο τόξο των μηρών σου

Και υποτάσσομαι

Ενώπιος
στο θρίαμβο
της ροής σου

Μηδέποτε κοινωνίαν
πλην αυτής
του υγρού ιάσμου σου
θα μεταλάβω.


© Γιάννης Τόλιας

Ανωνύμου μοναχού

Τελικά πραγματοποίησε την απειλή της
Ένα βράδυ πέρασε τις κουρτίνες
και πριν τα σκυλιά της λήθης
ουρλιάξουν
άφησε στο αναλόγιο
το άρωμα μιας παλιάς αμαρτίας.


© Γιάννης Τόλιας

Έναν αλιγάτορα στίχο

Νύχτα και το οινόπνευμα στο αίμα
εγγύηση
για μια χωρίς αφή
χωρίς όραση μελαγχολία
Και η βροχή αυταρχική ερωμένη
σου παραδίδει έναν αλιγάτορα στίχο
Χρόνια τώρα τον κρύβεις
κάτω από το δέρμα σου
Έτσι τον τρέφεις.


© Γιάννης Τόλιας

Λείπεις

Η λύπη
Της Λύπης
Λείπεις


Στο νυχτερινό φως του Απριλίου
οι ακακίες δίδασκαν την ορθογραφία της μοναξιάς
Εκείνη καθισμένη
στο βορινό παγκάκι της πλατείας
εκ γενετής ανορθόγραφη
επέμενε να γράφειμε δύο έψιλον γιώτα
τη γενική της Λύπης.



© Γιάννης Τόλιας

Τέσσερα χαϊκου (Για γυναίκα που έμοιαζε με θάλασσα)

Απλώνω δίχτυα
Φεγγαρόφωτα φύλλα
στο πανέρι μου.

Στάλες στον τσίγκο
Μου χτυπά η φωνή σου
Τη φιλοξενώ...

Το κερί σβήνω
Ηλιαχτίδα πρωινή
σε ξεφυλλίζει.

Σελίδα κύμα
Γεμίζει ναυάγια
Τους φάρους σβήνεις.



© Γιάννης Τόλιας

Μόνιμος Λοχίας

Σκαρφάλωνε
κόκκινο
πάνω απ' τα κράνη
το φεγγάρι
βάφοντας
τα πεύκα
τα όπλα
τα σκοτεινά τ' αγάλματα
που η λάσπη
ζωγράφιζε
σε κάθε βήμα
Κι έμενε μόνο η ζωή σου
άχρωμη
λύση-αρμολόγηση
πάνω σε μια βρώμικη
στρατιωτική κουβέρτα.


© Γιάννης Τόλιας

Όπως τις φύσαγε ο αέρας τις λέξεις

Στη βρεφοδόχο της ποίησης

Κι εγώ ένας ονειροπόλος
Έκθετος
Στοιβαγμένος μαζί με ποιήματα
Στη βρεφοδόχο της νύχτας.




© Γιάννης Τόλιας

Τόσες παγίδες στίχων έστησα

Θεϊκή πόρνη

28o Συνέδριο Ποίησης

ΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ

π α ρ ο υ σ ι ά ζ ε ι
     6
ν έ ε ς
π ο ι η τ ι κ έ ς φ ω ν έ ς
τ η ς
Π ά τ ρ α ς

Όσοι γράφουν κι εκδίδουν ποίηση προσβλέπουν σε μελλοντικούς υπεύθυνους αναγνώστες. Αν αυτό πραγματοποιείται,
αποτιμάται η ποιότητα της ποίησης
και ενθαρρύνεται η ανάπτυξή της.
Στην Πάτρα -σ’αυτό το χώρο- γίνονται προσπάθειες.
Το Συμπόσιο Ποίησης, με αυτή του την εκδήλωση,
παρουσιάζει στην πόλη έξι λιγότερο γνωστούς
αλλά αξιόλογους ποιητές με την ελπίδα ότι δίνει αφορμή για έναν ευρύτερο και υπεύθυνο κατατοπισμό σχετικά με την πραγματική ποιητική πολυφωνία της πόλης μας –ώστε να υπάρξει κάποτε μια αντικειμενική εκτίμηση των ποιητικών πραγμάτων της.
Θυμίζουμε ότι κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια μια συναγωγή του ποιητικού υλικού της Πάτρας από το Συμπόσιο Ποίησης
και τις εκδόσεις «Περί Τεχνών»,
με τον τίτλο «Αχαϊκή Ποίηση»

Π α ρ α σ κ ε υ ή   14   Μ α ρ τ ί ο υ  2008  
-   20:30

Δικηγορικός σύλλογος Πάτρας, Φιλοποίμενος 24, 3ος όροφος

Γιάννης Βούλτος
παρουσιάζει ο Παναγιώτης Χαλούλος,
φιλόλογος-συγγραφέας

Ελίζα Δεμαρτίνου
παρουσιάζει ο Σωκράτης Σκαρτσής,
ποιητής, ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

Μίμης Κωστήρης
παρουσιάζει ο Αλέξης Μπεθυμούτης, ποιητής

Νόρα Ράλλη
παρουσιάζει ο Δημήτρης Κατσαγάνης, ποιητής

Νίκος Σκούτας
παρουσιάζει ο Γιώργος Καραχάλιος,
ποιητής, καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

Γιάννης Τόλιας
παρουσιάζει ο Ξενοφών Βερύκιος, ποιητής,
καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ●
● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ●

28ο ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ

Πέμπτη 26, Παρασκευή 27, Σάββατο 28
και Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

Συνεδριακό Κέντρο Πανεπιστημίου Πατρών

Τρομοκράτισσα του ποιήματος

Πώς να νιώθεις
τρυφερή τρομοκράτισσα του ποιήματος
Όταν δυναμιτίζεις τις λέξεις
Όταν εισβάλεις άπλετη
στο άβατο της σιωπής μου
και γιατί εγώ να συγχωρώ
τα εαρινά σου κρίματα
Να θρυμματίζομαι
στη μεγαλειώδη έκρηξή σου
Πόσο θάθελα να σε καταδώσω
στους τυμβωρύχους της Άνοιξης
στους ανεπίδεκτους
και τους υπόλογους της μοναξιάς
Για να δω μια φορά να απουσιάζουν
Εσύ και οι κατακλυσμοί που σέρνεις.

P.S. Dedicated to the LadyStorm
of my secret passion.


© Γιάννης Τόλιας

Με το κοπίδι των λέξεων

Όλη τη νύχτα
σε χάραζα
με λέξεις δίκοπες
Δεν άφησα αγεωγράφητο
κανένα σημείο του κορμιού σου.


© Γιάννης Τόλιας

Φάρος της Πάτρας

Σκέφτομαι μερικές φορές,
να υπήρχε «Κάδος Ανακύκλωσης Της Μνήμης»
Να μπορείς με μια απλή “διαγραφή”
να διώξεις από πάνω σου όλο αυτό το βαρύ φορτίο
Να μαθαίνεις από την αρχή σαν παιδί όλα τα παλιά
Τη μυρωδιά της θάλασσας και του χόρτου
Τον ήχο της βροχής πάνω στον τσίγκο της αυλής
Να μη συμμετέχεις στη μυσταγωγία του ηλιοβασιλέματος
επειδή ακόμα η ποίηση δεν σου έχει κτυπήσει τη πόρτα

Τώρα τα χρόνια, δυσβάσταχτα,
ακουμπούν πάνω στον ώμο σου
σ ’εκείνους τους μοναχικούς περιπάτους στο φάρο
και τα μάτια σου να εστιάζουν
τις βάρκες στο θάμπωμα του απογεύματος

Να είχαμε πάνω μας ένα σημάδι
να μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον οικείο πόνο
πλησιάζοντας να μοιραστεί την οδύνη των ημερών

Μου αρέσει η θαλπωρή
των φανοστατών όταν πάνω τους γέρνω
αποκαμωμένος από τη μακρά πορεία των λέξεων
Στο ισχνό τους φως, αρχίζουν και τελειώνουν
ταξίδια
ποιήματα
και λυπημένες χωρίς τέλος ιστορίες
όπως αυτή.


Γιάννης Τόλιας

ΑΝΟΙΞΗ

Υ.Γ. Αν όμως ό,τι έδινα ελάμβανα
τότε γιατί η άνοιξη
δε συνέχισε μαζί σου
για ακόμα λίγο;

Αφανίζοντας

Λιτανεία Ονείρου

[στον φίλο Γιάννη Τόλια]

Ο άνθρωπος με την λεπτότητα στο ύψιλον
Και την μεγάλη ευγένεια στ' όμικρον
Ανέβηκε στα κάγκελα του κήπου και κοίταξε
τα σπαρμένα πτηνά

Δεν είναι ακριβώς λουλούδια, είπε, μα πληγές
Ενός εσπερινού θεού που ακόμα δεν γνωρίζουμε

Δεν είναι τα σώψυχα ανθρώπων μα φωνές

Από σπήλαια νεκρών ημερών, ας πάγω τώρα
Να μαζέψω τις ώρες μου από κει

Ας πάγω να θεραπεύσω το απόγευμα
Που μου λέγει Έϊρικ Έϊρικ

Οι άνθρωποι ποτέ τους δεν πεθαίνουνε στ'αλήθεια
Αλλά γελάνε με τα τριαντάφυλλα στο στόμα

Ξεχνούν τα πτώματα στις αποθήκες
κι επανέρχονται
Έϊρικ Έϊρικ είναι αλήθεια
πως τα χέρια σου είναι

Σε μαύρο χρώμα βουτηγμένα
πένθος εορταστικό
Καθώς σε πεπρωμένο ποιητή ταιριάζει

Τη νύχτα τα όνειρά σου θα'ρθουν λέγοντας
Το επιφώνημα ισημερινός ισημερινός

Όμως η νύχτα, Έϊρικ, θα φύγει

και

θα σε ξυπνήσουνοι περαστικοί

©The Return

Ο πλούτος των φτωχών της ελπίδας

Σαρκοβόρος πόθος

Αφιερωμένο στην κυρία επί των παθών
που εξιστορούσε με ερωτική ευλάβεια
τις θωπείες των άλλων.


Μονωδός

La Maison

Ήμουν οχυρωμένος σ’ ένα σκοτεινό
δωμάτιο στη μέση του χειμώνα.
Η βροχή χτύπαγε επίμονα
τα παράθυρα και την πόρτα.
Ποιος όμως να ανοίξει;
Εγώ μέσα πάλευα με όλα αυτά
που ήθελα να ζήσω.
Κάποτε όμως η μουσική γίνεται
αδιάκριτος φίλος
που χωρίς να ρωτήσει ανοίγει κρυφά
το σύρτη
και στην πόρτα στέκεται ένα
πάμφωτο κενό που σε εκπλήσσει
παίρνοντας το σχήμα γυναίκας
με κυκλάμινους γλουτούς και ωκεάνια στήθη.
Τότε είναι που ικετεύεις
τους δαίμονες της όρασης
να εξακοντίσουν τα λόγχιμα μάτια σου
και τους κυνόδοντες της αφής
να χαράξουν βαθιά τραύματα
στο κορμί θήραμα
που δεν αντιστέκεται
και παραδίνεται στην απόλυτη τελετή.
Η βροχή ξαφνικά σωπαίνει.
Πώς να προλάβεις το δώρημα των λέξεων;
Τον εξαγνισμό της αδόκητης θυσίας να εξηγήσεις;

Φορώντας βιαστικά το διάσπαρτο άρωμά της
χάθηκε
Αφήνοντας το πρωινό ονειροκτόνο φως
να αντιμάχεται το ελεήμον σκότος.


© Γιάννης Τόλιας

Ενθύμηση Αναπόληση Ανάκληση

Η ανάμνηση
είναι η επαλήθευση της αφαίρεσης
της ζωής των πράξεων.

Μονωδός

Το πορφυρό σου ΙΙ

Κλεισμένη
σα στρείδι
σφιχτά
μόνο να με σπάσεις
θα μπορείς
Έτσι θέλω
το μαργαριτάρι μου
να πάρεις.


© Γιάννης Τόλιας

Το πορφυρό σου Ι

Το πορφυρό σου
να ανοίξω τριαντάφυλλο
πέταλα υγρά
ερμητικά κλειστά
Ξαπλώνεις
στο πάτωμα
κι αδημονείς...


© Γιάννης Τόλιας

Μόνο εσύ που ήξερες

Ακούγεται το Last Farewell των Death In June

Μόνο εσύ που ήξερες
να με συμφιλιώνεις
εξοργιστικά απουσίαζες
Δεν άντεξα
Το απόβραδο
παρέδωσα τα όπλα μου
Το χαρτί
Ένα μολύβι
Και τη διάτρητη ασπίδα της λύπης μου.



Toi la seule qui pouvais
me réconcilier
quelle colère tu n'y étais pas
Je n'ai pas résisté
ce soir-là
j'ai rendu les armes
le papier
un crayon
et le bouclier percé de ma tristesse.


Μετάφραση στα Γαλλικά, MICHEL VOLKOVITCH


© Γιάννης Τόλιας

Το βαθύτερο ρήγμα σου

Τίποτα δεν περιβάλλει στοργικά
τις καλοκαιρινές ημέρες
Μια λύπη
τρυφερή και διακριτική
χρωματίζει
το φωτεινό τοπίο των ματιών σου
Ξέρω ότι δύεις
Πίσω απ’ ορίζοντες
αγνώστων λοιπών στοιχείων
Ότι βυθίζεσαι
Σιωπηλά κι αυτάρεσκα

Το βαθύτερο ρήγμα σου ονομάζεται
Ιωάννης


© Γιάννης Τόλιας

Έτσι εκπνέει η επιθυμία

Αλώβητοι παρατηρητές
των ολέθριων μαχών της αίσθησης
Συλλέγουμε εκ του ασφαλούς
και αποτυπώνουμε τις κλαγγές των λέξεων
Τα σπαράγματα των ηττημένων
και την πρόσκαιρη θριαμβική κραυγή
των νικητών

Κάποτε όμως, εκδικούμενος ο χρόνος
πολιορκεί το απάνεμο βασίλειο
της γραφής μας
ζητώντας αιματηρά την επαλήθευση

Τα βέλη του διαπερνούν
τις άγονες ασπίδες των ημερών
και το καυτό λεπίδι του
χαράζοντας
διαμοιράζει στον άνεμο
τα ιστία της λεκτικής μας μέθης

Πώς να στο πω
σε τρεις γραμμές να το χωρέσω

Ότι η επιθυμία εκπνέει
μόνο όταν την πυροδοτήσεις

Με πράξη.



© Γιάννης Τόλιας

Νυχτερινές Aσκήσεις Συναισθήματος

Δε μπορείς να με τιμωρήσεις
όσο κι αν καταστρώνεις σχέδια
και στήνεις σκηνικά επαναλήψεων
βροχής κι απογεύματος
ασέληνης νύχτας
μιας εαρινής αγχόνης αρωμάτων
που αιωρεί τις μέρες που φεύγουν μακριά σου
Γράφεις πεισματικά σε κώδικα ονείρων
που στέλνεις
να βασανίζουν τον ύπνο μου
να κλέβουν τη μουσική μου

Όλη νύχτα
μέχρι να ξημερώσει
να λυγίσει λίγο η βροχή
θα έχεις έτοιμη απολογία
που θα εκφέρεις
όταν οι σκιές πάνω στους τοίχους
προσομοιάσουν
με τις ροές των μαλλιών σου

Μισώ το χρόνο
γιατί σου παρέχει
μια ευεργέτιδα μνήμη
την αναλγητική αφή των αναμνήσεων.


© Γιάννης Τόλιας