Οι μέρες είναι λίγες και φεύγουν γρήγορα
Κι όποιος στη ζωή και τον έρωτα είναι θεατής
Δεν είναι αθώος

*

Δευτέρα 11 Μαΐου 2020

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ




Πολλές φορές απρόσκλητη
επισκέπτρια της σκέψης

η νοσταλγία δεν είναι απουσία

Πολυμήχανη στις μεταμφιέσεις
χτυπάει την πόρτα της ενθύμησης
ενδεδυμένη το άρωμα μιας εικόνας
ή τους ήχους μιας ελπίδας επιστροφής

Έχει την επιδεξιότητα να αναβιώνει
διαλόγους σωμάτων
για να τρέμει σύγκορμο
το συναίσθημα

Δεινή στην απατηλή εξιστόρηση
καταπραΰνει τον πόνο της απώλειας
με την οδύνη
μιας πρόσκαιρης δωρεάς στιγμών

Γιατί η νοσταλγία
είναι η παράδοξη ευθανασία
όταν εκλείπει κάθε προσδοκία παρουσίας.

AFTER THE UNBEARABLE ANGUISH




Φταίει ο Αύγουστος

Κι εσύ

Το απρόοπτο κόκκινο
που τυλίγει
τους μηρούς σου

εξαίσια αφορμή
για να ανεμίσει ο άνεμος
τα κλειστά σου φύλλα

Προστάζεις τότε την όραση
να υπακούσει
και να αντικρίσει οδυνηρά
το δεινό του εβένου σου

Εξαλείφοντας
κάθε πραγματικότητα
ξεχύνεις ορμητικά
από το ράγισμα σου
αφηγήσεις υποσχέσεων

Κι όταν νιώθεις
πως καταρρέουν
οι αντοχές της επιθυμίας

καλύπτεις επιτήδεια
την αποκάλυψη

προξενώντας εξάπλωση
αφανισμού
στη θερινή έξαψη
της στιγμής

Επιδέξια αφαιρείς
την παρουσία των νοημάτων

Έτσι που οι λέξεις
αδυνατούν
να σε περιγράψουν

Επώδυνα συγκρατώ
την εκσπερμάτιση του βλέμματος

Βεβαίως φταίει ο Αύγουστος
Εσύ

και το υπερέχον της φαντασίας μου.