Φταίει ο Αύγουστος
Κι εσύ
Το απρόοπτο κόκκινο
που τυλίγει
τους μηρούς σου
εξαίσια αφορμή
για να ανεμίσει ο άνεμος
τα κλειστά σου φύλλα
Προστάζεις τότε την όραση
να υπακούσει
και να αντικρίσει οδυνηρά
το δεινό του εβένου σου
Εξαλείφοντας
κάθε πραγματικότητα
ξεχύνεις ορμητικά
από το ράγισμα σου
αφηγήσεις υποσχέσεων
Κι όταν νιώθεις
πως καταρρέουν
οι αντοχές της επιθυμίας
καλύπτεις επιτήδεια
την αποκάλυψη
προξενώντας εξάπλωση
αφανισμού
στη θερινή έξαψη
της στιγμής
Επιδέξια αφαιρείς
την παρουσία των νοημάτων
Έτσι που οι λέξεις
αδυνατούν
να σε περιγράψουν
Επώδυνα συγκρατώ
την εκσπερμάτιση του βλέμματος
Βεβαίως φταίει ο Αύγουστος
Εσύ
και το υπερέχον της φαντασίας μου.
