Φάρος της Πάτρας

Σκέφτομαι μερικές φορές,
να υπήρχε «Κάδος Ανακύκλωσης Της Μνήμης»
Να μπορείς με μια απλή “διαγραφή”
να διώξεις από πάνω σου όλο αυτό το βαρύ φορτίο
Να μαθαίνεις από την αρχή σαν παιδί όλα τα παλιά
Τη μυρωδιά της θάλασσας και του χόρτου
Τον ήχο της βροχής πάνω στον τσίγκο της αυλής
Να μη συμμετέχεις στη μυσταγωγία του ηλιοβασιλέματος
επειδή ακόμα η ποίηση δεν σου έχει κτυπήσει τη πόρτα

Τώρα τα χρόνια, δυσβάσταχτα,
ακουμπούν πάνω στον ώμο σου
σ ’εκείνους τους μοναχικούς περιπάτους στο φάρο
και τα μάτια σου να εστιάζουν
τις βάρκες στο θάμπωμα του απογεύματος

Να είχαμε πάνω μας ένα σημάδι
να μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον οικείο πόνο
πλησιάζοντας να μοιραστεί την οδύνη των ημερών

Μου αρέσει η θαλπωρή
των φανοστατών όταν πάνω τους γέρνω
αποκαμωμένος από τη μακρά πορεία των λέξεων
Στο ισχνό τους φως, αρχίζουν και τελειώνουν
ταξίδια
ποιήματα
και λυπημένες χωρίς τέλος ιστορίες
όπως αυτή.


Γιάννης Τόλιας