ΟΛΟΛΥΖΟΥΣΑ ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ

Νυκτερία ληθοκτόνος
εκτρέφουσα
τις ωδικές λέξεις μου

Ολολύζουσα ανάμνησις
πίπτεις δακρύμορφος
και ακμάζεις επί χάρτου

Σβέννυται ο μαρασμός
και πλημμυρίς ευώδης
με κατακλύζει

Μεθύω
από των ωχρών ονείρων
τη θωπεία
Των ευγλώττων ηδονών
ατενίζω
τους ψιθυρισμούς

Αφιπτάμενος των στεναγμών
κρημνίζω στο έρεβος
τις οιμωγές του νόστου


Την πρωίαν
θα ημερώσει
η έξαψις
και τεθλιμμένη αύρα
τους στίχους μου
θα διασπείρει


Ου δύναμαι
εις το διηνεκές

Αγρυπνείν.

© Γιάννης Τόλιας