ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Πολλές φορές απρόσκλητη
επισκέπτρια της σκέψης

η νοσταλγία δεν είναι απουσία

Πολυμήχανη στις μεταμφιέσεις
χτυπάει την πόρτα της ενθύμησης
ενδεδυμένη το άρωμα μιας εικόνας
ή τους ήχους μιας ελπίδας επιστροφής

Έχει την επιδεξιότητα να αναβιώνει
διαλόγους σωμάτων
για να τρέμει σύγκορμο
το συναίσθημα

Δεινή στην απατηλή εξιστόρηση
καταπραΰνει τον πόνο της απώλειας
με την οδύνη
μιας πρόσκαιρης δωρεάς στιγμών

Γιατί η νοσταλγία
είναι η παράδοξη ευθανασία
όταν εκλείπει κάθε προσδοκία παρουσίας.

AFTER THE UNBEARABLE ANGUISH

Φταίει ο Αύγουστος

Κι εσύ

Το απρόοπτο κόκκινο
που τυλίγει
τους μηρούς σου

εξαίσια αφορμή
για να ανεμίσει ο άνεμος
τα κλειστά σου φύλλα

Προστάζεις τότε την όραση
να υπακούσει
και να αντικρίσει οδυνηρά
το δεινό του εβένου σου

Εξαλείφοντας
κάθε πραγματικότητα
ξεχύνεις ορμητικά
από το ράγισμα σου
αφηγήσεις υποσχέσεων

Κι όταν νιώθεις
πως καταρρέουν
οι αντοχές της επιθυμίας

καλύπτεις επιτήδεια
την αποκάλυψη

προξενώντας εξάπλωση
αφανισμού
στη θερινή έξαψη
της στιγμής

Επιδέξια αφαιρείς
την παρουσία των νοημάτων

Έτσι που οι λέξεις
αδυνατούν
να σε περιγράψουν

Επώδυνα συγκρατώ
την εκσπερμάτιση του βλέμματος

Βεβαίως φταίει ο Αύγουστος
Εσύ

και το υπερέχον της φαντασίας μου.

Η ΠΑΛΑ

Κλεισμένη

σε γυάλινη προθήκη

να προσελκύω βλέμματα

τοποθετημένη  επιμελώς

στο ύψος των ματιών

Ύπτια

με το μισό κορμί μου

σπαρμένο από φίλντισι

αποστειρωμένη πλέον

από το χρόνο και τα αγγίγματα

Λάφυρο

ορμής του Ραγιά

που πάνω στην κόψη μου

ισορροπούσε

η επιθυμία για θάνατο ή λευτεριά

Της οδύνης δωρήτρια

Πληγής  χαίνουσας η αιτία

Εξόντωσης και εξάλειψης

η αδιαφιλονίκητη  αυτουργός

Που τώρα όμως γυμνή

παγωμένη και ακλεής

αποζητώ

σφικτά  όπως παλιά

την παλάμη να με αγκαλιάσει

του ανδρειωμένου Κλέφτη.

                                                                                             

Γιάννης Τόλιας

ΟΠΩΣ  ΣΤΕΛΝΕΙΣ

 Όπως στέλνεις

τον οδυρμό του φωτός

ως άλλη δύση

Διψώ

την αλμύρα των λέξεων

στην ανομολόγητη

συνομιλία των ματιών σου

Εσύ η στέρηση

κι εγώ ο μακρινός.

ΧΑΔΙ ΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ

  

Το χάδι είναι δημιουργία.

Εμπειρία τρυφερότητας.

Έχει το δικό του μυστικό ρυθμό.

Η ευλύγιστη κίνηση των δαχτύλων,

επινόηση εμπνεόμενη από τις αισθήσεις.

Το χάδι το εξουσιάζει και το οδηγεί η έξαρση της στιγμής.

Όμως, όσο κι αν φαίνεται παράξενο,

οι διαθέσεις του χαδιού είναι υποσυνείδητα αρπακτικές.

Αποσπά την προσοχή με την επίσκεψη της περιπάθειας

κρύβοντας επιμελώς τα γαμψά νύχια της κυρίευσης.

Η κόμη, παρά τη φαινομενική ακινησία της,

μέσα της κρύβει κι αυτή επιθετικές ροές.

Η διείσδυση όμως των δακτύλων, τις αναχαιτίζει.

Κάποτε το χάδι υπερβάλλοντας σε αγριότητα συναισθήματος

κατορθώνει και μεταλλάσσει τον πόνο σε ευχαρίστηση.

Όπως στέλνεις

λαχτάρα

'Ο,τι άγγιξα κι ό,τι θυμάμαι

Ό,τι άγγιξα κι ό,τι θυμάμαι

ΚΡΥΩΝΩ ΑΠΟ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

ΣΥΡΡΑΞΗ ΜΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Υ.Γ. 1

Η απουσία δεν καταλαμβάνει ποτέ εξωτερικό χώρο
Απρόσκλητη ενδημεί στη σκέψη μας

Οι απουσίες είναι ανεπιθύμητα κατοικίδια πτηνά
που πετούν με αθόρυβο φτερούγισμα
από το ένα κλαδί συναισθήματος στο άλλο

Τρέφονται με τις αναμνήσεις
τη λύπη και τη νοσταλγία μας

Οι κελαηδισμοί τους είναι υπενθυμίσεις απώλειας
και προοπτική ερημωμένου μέλλοντος

Οι νυκτόβιες απουσίες μαυλίζουν τα όνειρα
και τα προτρέπουν να ξεδιψάσουν ως το ξημέρωμα
σε πρόσκαιρες πηγές ελπίδας

Δυστυχώς δεν είναι αποδημητικές
έτσι δια βίου συνεχώς πετούν μέσα μας
σε εξοντωτικούς σχηματισμούς


Υ.Γ. 2

Η απουσία είναι μια μικρή ζωή του παρελθόντος
που παρασιτικά τρέφεται από τις τωρινές μέρες μας

Όσο θυμάσαι τόσο την δυναμώνεις
Όσο προσπαθείς να ξεχάσεις τόσο τη θεριεύεις

Αποκρύβει όλες τις αφύλακτες διαβάσεις των σκέψεων
για να περνάς αμέριμνος και να προσκρούεις στον ερχομό της

Είναι η διακόνισσα του ναού της ενθύμησης.
Ούτε κερί λατρείας στη λήθη δεν σε αφήνει να ανάψεις

Διαπλέει το χρόνο μας έχοντας υψωμένα
τα μαύρα ιστία της διάβρωσης και της αποσύνθεσης

Η απουσία είναι το έπαθλο που απονέμει η μνήμη
στους ταχύτερους δρομείς της φθοράς.


ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Κάθε παρουσία τρέφει μέσα της
μεγάλα ή μικρά διαστήματα απουσίας
-για μελλοντική χρήση-

Της απουσίας τέκνο είναι η παρουσία
που με τη σειρά της γεννάει πάλι απουσία

Όταν από τις τωρινές πράξεις
απουσιάζει ο φόβος της ενδεχόμενης απουσίας
όταν αυτή επέλθει εκπλήσσει σε σφοδρότητα

Υπόλογη
ενώπιον του δικαστηρίου του χρόνου
είναι μόνο η παρουσία.

© Γιάννης Τόλιας

ΜΙΚΡΑ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ

Πάει στο περίπτερο
και ζητάει ένα πακέτο
άφιλτρα απογεύματα.

     ***

Με γαυγίζει η έμπνευση
Πάω να την χαϊδέψω
κι αυτή με δαγκώνει.

     ***

Στου φακίρη το κρεβάτι
μόνο η ομίχλη
μπορεί να κοιμάται άνετα.

     ***

Χτυπάει ο χρόνος τις μέρες μου
με τη μυγοσκοτώστρα
Τις πετυχαίνει όλες.

     ***

Γεμίζει ο κάδος της νύχτας με όνειρα
Περνάει το πρωινό σκουπιδιάρικο
και τον αδειάζει.

     ***

Οι τρύπες της γραβιέρας
είναι ο ευφυής κλιματισμός
του τυροκόμου.

     ***

Κι ύστερα μείναμε μόνοι μας
Εμείς με τις σκέψεις μας
κι αυτοί με τις δικές τους
Οι άλλοι;

     ***

Μετακομίζει η θάλασσα στον ουρανό
γεμίζει η νύχτα αστερίες.

© Γιάννης Τόλιας

Ανακωχής Επιτίμιο

ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ ΙΙ

Συνοδός του Θαύματος

Ό,τι άγγιξα κι ό,τι θυμάμαι...

ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ ΛΗΘΗ

ΕΥΛΥΠΗ