Η λυσικόμος ποιητική κόρη

Το ποίημα
το αφήνεις στο συρτάρι σου
να ωριμάζει
να σιτεύει.

Κάτω από το αδύναμο φως
των νυχτολούλουδων λύχνων
χτενίζεις τα ξέπλεκα μαλλιά του.

Αφαιρείς
Συμπυκνώνεις

Περπατώντας στο δρόμο
φωνάζεις μέσα σου
το ποίημα

Κάθε μέρα
Κάθε στιγμή
προσκρούεις αυτοκτονικά
πάνω στους ανέμους των λέξεων

Καλλιεργείς το μυστικό ρυθμό
ακούγοντας τα υγρά σαξόφωνα της βροχής

Μόνο το πέρασμα του χρόνου μας δείχνει
πότε η λυσίκομος ποιητική κόρη
είναι έτοιμη να μας κοιτάξει άφοβα στα μάτια.



© Γιάννης Τόλιας