Η γυναίκα του τηλεφωνικού θαλάμου

Αχνίζουν οι ψίθυροι
πάνω στα τζάμια
Ρουμπίνια των χειλιών σου
χαράζουν την επώαση μιας ενοχής
Ο κυματισμός των χεριών
δύει σε καπνούς τσιγάρου
εγκαταλελειμμένου εραστή των δαχτύλων σου
που συντρίβεται
μέσα σε δάκρυα στάχτης
Σκορπίζεις θραύσματα θαλπωρής
δωρίζοντας την αφή σου
στον επόμενο ανώνυμο
Ελεείς τους νοσούντες της παρατήρησης
προσφέροντας για ανάμνηση
το ελάχιστο μιας μελλοθάνατης διάρκειας

Αμετάκλητα
Κατεβάζεις το ακουστικό.



© Γιάννης Τόλιας

Ονειρεύοντας το ξύπνιο

στον Γιάννη Τόλια

Πετάμε ξεχρεώνοντας τα βάρη
μόλις πιο πάνω απ' τις παγίδες και τα ορμέμφυτα
η θάλασσα ανάλλαχτη κάτω απ' τα φτερά μας
- από ψηλά φαίνεται πιο ξεκάθαρα
πως είμαστε περαστικοί -
σε λίγο θα μου πεις
Έλα να βουτήξουμε, πατώνουμε!

Ω, τα θεσπέσια ναυάγια πώς φλερτάρουν
απεγνωσμένα
με την ελπίδα της σκιάς στα αδυσώπητα
πράσινα της ουτοπίας
σε μιαν αγρύπνια προσευχής αμετανόητης
ενάντια στο ρεύμα
πώς θάλλουν οι χυμοί των επιθυμιών
στους τέσσερις ορίζοντες της συννεφιάς
και τους ποτίζει η υγρασία των αισθημάτων

πώς σπάει στην ακτή του έρωτα
η ερημιά του βλέμματος του μόνου
φιλί κλειδί λάμπει μετέωρο στον ουρανό
και ανεπίστρεπτο
αιμορραγία μυστική στα μάγουλα
της πελιδνής εφηβείας.

Στη γεύση της μνήμης
εκεί να σέρνομαι κρυφά επαίτης
εκεί που ήτανε και πέρασε ο καιρός.


© Sea & Sky

Τατουάζ της ασφάλτου

Μνήμη Γιώργου Γράψα


Τα βράδια
αχνίζουν βαθύχρωμο
το πικρό φως
οι φάροι των εικονοστασίων

Ξυπνούν
τότε
τα αίματα των σκοτωμένων
και με συντριβή
ανεβαίνουν

Ανάβουν μηχανάκια στην άσφαλτο
που φρενιάζουν
τροχίζοντας τα πατητήρια τους
στις φουρκέτες του ιλίγγου

Κοντράρουν
οι μελλοθάνατοι τους πεθαμένους
ποιος πρώτος
θα προσπεράσει το θάνατό του

Αθόρυβα
χωρίς νικητές
σβήνει η νύχτα

Επέστρεφες απόγευμα
Η δύση
δε χωρούσε
στους καθρέφτες σου
Γύρισες πίσω να κοιτάξεις
Και αφιερώθηκες…



© Γιάννης Τόλιας

Την αποδημητική φωνή σου

Χαϊκού της άνοιξης

© Γιάννης Τόλιας

Η δύση

<

Ψηλαλώνια

Σκοτωμένο απόγευμα
καρφωμένο
στις αιχμές των πεύκων
Αχνίζει πηχτό
το αίμα της δύσης
Ποιο άλλο χρώμα
να συγκριθεί
με το πορφυρό δάκρυ του συντριβανιού;
Κι ο άνεμος σκοτεινός
ξεφυλλίζει τις σελίδες της φοινικιάς
Πέφτουν λυπημένες ιστορίες
σαν αυλαίες μικρών δραμάτων
που ζήσαμε
με αθώους τώρα πια τους απόντες

Περισσότερο από μόνος
Τόσες λέξεις περαστικές
καμία δε γύρισε να με κοιτάξει.


© Γιάννης Τόλιας