Όλα έχουν ειπωθεί

Όλα έχουν ειπωθεί
Το ηλιοβασίλεμα
Αναίμακτο
Ατέρμονη ματαιότητα
Χωρίς θεραπεία
Δίχως απόδραση
Το σύμπτωμα
μιας ανοχύρωτης επιθυμίας
Ανάρμοστα όταν εισβάλλει
η πολιορκητική σου μνήμη.

© Γιάννης Τόλιας

All has been said

All has been said
The sunset is
Bloodless
And vainness
Interminable
Without cure
Without escape
The symptom
Of an unfortified desire
When your besieging memory
Invades out of place.


© Γιάννης Τόλιας

Φιλική μετάφραση στ' αγγλικά Nikareti

Ο θρήνος των επιθυμιών

Απ’ όλους τους θρήνους
στη ζωή
ο πιο σπαρακτικός
είναι αυτός της επιθυμίας.

Αν ο χρόνος
δεν έσβηνε τη δίψα του
με τα δάκρυα των επιθυμιών
Το σύμπαν θα είχε πλημμυρίσει οδύνη.


Υ.Γ.

Όλες οι απώλειες στη ζωή είναι περαστικές
Η μόνη αμετάκλητη είναι της ίδιας της ζωής

© Γιάννης Τόλιας

Στη θηρεύτρια των ονείρων

To the huntress of dreams

We should have met

In another time

When the sunset

Broke like a wave on your windows

And you with a ready wit full of sorrow

In the tender wait of tears

Throw me off balance on my motorcycle

And from the pockets of my leather jacket

Grab the poems.


© Γιάννης Τόλιας

Φιλική μετάφραση στ' αγγλικά Nikaretti

Οι μέρες της βροχής

Οι μέρες της βροχής
είναι η διαδικασία του ερχομού σου
Το μυστικό βάδισμα
Απειροελάχιστη αναμονή
Η απόσταση ενός διαδρόμου
Ύστερα η υγρασία σου πληθαίνει
Μεθώντας τα οράματα του σκότους
Αποδεσμεύοντας εκκωφαντικά
την ύστατη εκβολή μου
Οι μέρες της βροχής
είναι η μισάνοιχτη πόρτα μου.


© Γιάννης Τόλιας

Εωθινό του φθινοπώρου

" Όσο πρωί κι αν σηκωθούμε μας προλαβαίνει η λύπη μας "
Τάσος Ζερβός


Ανάβει θαμπός
ο λύχνος του πρωινού στο δωμάτιο
Τινάζεις από τα μάτια σου
τις φλόγες των ονείρων

Φτιάχνεις καφέ πικρό
κι απλώνεις στο τραπέζι
τα μελλοθάνατα τσιγάρα

Με ό,τι κι αν πάλευες στον ύπνο σου
Κάποτε θα διδαχτείς
ότι είναι ανίκητα τα θηρία των επιθυμιών.

© Γιάννης Τόλιας

Εγκεφαλική σιγή

Ακούγεται το Hotel Hell του Eric Burdon

Απόψε το κρεμασμένο μου κεφάλι
κοσμεί το στήθος της Πενθεσίλειας
Τα μέλη μου σπαρμένα
ανθίζουν στο βασιλικό της ανθοκήπιο
Και θλίβομαι
που το φάντασμά μου σέρνεται
στους ρημαγμένους δρόμους
περιμένοντας το βράδυ
για να σε κατασκοπεύσει
μες από νεκροθάλαμους φωτός
Φορώντας το άρωμα του βρέφους
και βάφοντας τα μάτια του
με τα λαμπρά χρώματα των πανσέδων
Επιτέλους
αυτή η ανοιξιάτικη λόγχη
ας βυθιστεί βαθειά στη μνήμη
για να μην περιφέρεται
στα ανοιχτόχρωμα μάτια σου
στα παλλόμενα στήθη
και στους ερωτικούς διαλόγους
που δεν τελείωσαν ποτέ

Πού είσαι
να σου στείλω ένα μήνυμα
κόβοντας ένα περιστέρι απ'την καρδιά μου


© Γιάννης Τόλιας

Η λυσικόμος ποιητική κόρη

Το ποίημα
το αφήνεις στο συρτάρι σου
να ωριμάζει
να σιτεύει.

Κάτω από το αδύναμο φως
των νυχτολούλουδων λύχνων
χτενίζεις τα ξέπλεκα μαλλιά του.

Αφαιρείς
Συμπυκνώνεις

Περπατώντας στο δρόμο
φωνάζεις μέσα σου
το ποίημα

Κάθε μέρα
Κάθε στιγμή
προσκρούεις αυτοκτονικά
πάνω στους ανέμους των λέξεων

Καλλιεργείς το μυστικό ρυθμό
ακούγοντας τα υγρά σαξόφωνα της βροχής

Μόνο το πέρασμα του χρόνου μας δείχνει
πότε η λυσίκομος ποιητική κόρη
είναι έτοιμη να μας κοιτάξει άφοβα στα μάτια.



© Γιάννης Τόλιας

Σπασμένες χορδές των λέξεων

Η πληγείσα εξ οδύνης άδει
Σπασμένες χορδές των λέξεων
Απλώνω τις παλάμες μου να συλλέξω.


© Γιάννης Τόλιας

Έβρεχε στο όνειρο

Έβρεχε στο όνειρο
Από το ανοιχτό παράθυρο έπεφταν σταγόνες
πάνω στα πλήκτρα της παλιάς γραφομηχανής
Τι ατυχία κι αυτή
να ξυπνάς το πρωί
και να βρίσκεις έτοιμο το ποίημα.



© Γιάννης Τόλιας

Τι ωφελεί;

Τι ωφελεί
Αν αδειάζεις το παγούρι σου
στη μεγάλη μου ξηρασία


© Γιάννης Τόλιας

Με ποίημα έβαψες τα χέρια σου

Έτσι πεθαίνει το ποίημα

Έχει το ποίημα ζωή πριν από εμάς;
Μήπως το ποίημα είναι αρχέγονος σπόρος
που με τη γέννησή μας
ελπίζει κάποτε να σπαρθεί σε γόνιμο έδαφος;
Έχουμε εξουσία ζωής ή θανάτου επί του ποιήματος;
Εμείς διαλέξαμε το ποίημα ή αυτό εμάς;

Δια βίου μοχθούμε για την ανάπτυξη του ποιητικού δέντρου
Τις εποχές της ανομβρίας σταλάζουμε στις ρίζες του
το νάμα των δακρύων μας
Συλλέγουμε και γευόμαστε τους καρπούς του
Πλην κάποιων που για την απόκτηση μάταιου πλούτου
ενίοτε τους εκθέτουν προς πώληση

Κι όταν μας αγγίζουν οι μέρες των παγετών
οι αδύναμοι της αντοχής
τσακίζουν τα κλαδιά του
και τα καίνε για να ζεσταθούν

Τότε μόνο πεθαίνει το ποίημα


Υ.Γ.

Για να μάθεις να νοιώθεις, πρέπει η ποίηση να σε έχει σκοτώσει
και να σε έχει αναστήσει χίλιες φορές.


© Γιάννης Τόλιας

Ο Πειρασμός της Νοσταλγίας

Λαλένια

Μικρή Φθινοπωρινή Παραβολή

Οι λέξεις
δεν καταδέχονται να ντυθούν
με τα ρούχα που κάποιοι τους επιβάλλουν

Στα μάτια των ανυποψίαστων
περιφέρονται ρακένδυτες

Για τους θηρευτές όμως των αισθήσεων
ανεμίζουν τις έκπαγλες εβένινες δαντέλες τους
και χαρίζουν το στροβιλισμό
ενός παθιασμένου χορού νοημάτων

Δεν τις ελκύουν οι απαστράπτουσες δωρεές
Με απαράμιλλη δεξιότητα
οδηγούν τα βήματά τους
στους μυρωδάτους κήπους των ενδεών

Στο άνθος της πένας τους
αφήνουν τη γύρη
της πιο μεθυσμένης επιθυμίας.

© Γιάννης Τόλιας

Άνεμος Κρυφός

Μια Συνουσία Ανάγνωση

Εσύ πάντα θα επιλέγεις
Το χρόνο και το χώρο
που θα συναντηθείς με το ποίημα
Σε κανέναν μην αποκαλύψεις
τη μυστική σας συνάντηση
Ούτε τους ασπασμούς
και τις θωπείες που ανταλλάχτηκαν

Μόνο μέσα από μια συνουσία ανάγνωση
Ερμηνεύονται οι χρησμοί του ποιήματος.



© Γιάννης Τόλιας

ΤΕΤΆΡΤΗ, 3 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2007