Σκοτεινός άγγελος του ονείρου

Θέλω να σας πω
κι αν αντέχετε
με αιμορραγούσες λέξεις να σας εξηγήσω
για τον αληθινό θεό
το Χρόνο που δε λυπάται κανέναν

Πως είναι άδικος
και τις περισσότερες φορές
δίνει άδεια συνάντησης δυο ανθρώπων
όταν πλησιάζουν στη δύση των πράξεών τους

Ποιός όμως μπορεί να ερμηνεύσει
τον περίπλοκο τρόπο της σκέψης του
και γιατί δεν το επέτρεψε την κατάλληλη στιγμή;

Όταν αγαπάμε κάποιον
για τον τρόπο που ξεδιπλώνει
τη γραφή του
επινοούμε αναμνήσεις που τον περιέχουν
και γνωρίζω
-εγώ που πόθησα αμαρτίες-
πόσο πονάει να νοσταλγείς αυτό
που δεν έχεις ζήσει

Αντικριστές οι μοναξιές
Κι όμως ούτε χειραψία δε μπορούν
να ανταλλάξουν

Γι αυτό
-είπε ο σκοτεινός άγγελος του ενυπνίου-

Θα δώσω εξουσία αφής στις λέξεις σας
και θα τις αφήσω να συνευρεθούν
με το επιθανάτιο θρόισμα της μέρας

Το ηλιοβασίλεμα που χωριστά βλέπετε.


© Γιάννης Τόλιας

Αεροδρόμιο Ρόδου 1994

Αργά τη νύχτα
η αίθουσα γεμίζει απολιθώματα
Αρώματα παλιών αναχωρήσεων
Ανίατες μνήμες μιας ανεπίδοτης
χρονικής προθεώρησης
Υγρή οσμή δακρύων
Η απρόσμενη δωρεά
μιας πρωινής σκαπάνης
ξεθάβει μια άγνωστη λύπη
κάτι σαν ποίημα
που αναίτια δραπετεύει
αφήνοντας πικρή τη γεύση της απώλειας
και της μοναχικής επιστροφής.


© Γιάννης Τόλιας

Του σκότους (Εν ενυπνίω ακρόνυχτου)

Ω! χρώμα πανδαιμόνιο
Εκ γενετής τυφλό
Από το διάχυτο του ελέους σου
Εκπορεύονται τα όνειρα του ύπνου
Και τα άλλα.

Μόνο στο συναρπαστικό της μαύρης οθόνης
Μπορεί το φως και αποτυπώνει
Τα υπερφίαλα χρώματά του.

Αν αφανίσετε το σκοτάδι
Έχω τη περιέργεια
Ποιο άλλο εξαίσιο φόντο θα διαλέξετε
Για τα άστρα και την πανσέληνο;

Υ.Γ.

Ακρόνυχτο: το άκρον της νυκτός,
ο προ της αυγής έσχατος χρόνος της νυκτός


© Γιάννης Τόλιας

Μονόπρακτο

ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΤΩΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΩΝ

Αυτόπτες των συγκλονισμών

Σηκώνεις το φουστάνι σου
ώς τους μηρούς των υποσχέσεων

Σωκράτης Ξένος


Φύσηξε ο άνεμος του δωματίου
και σκόρπισε τα φύλλα ρούχα σου
Έριξες στο συρτάρι τα δαχτυλίδια σου
Δε θέλω είπες αυτόπτες μάρτυρες
των ακροδάχτυλων αναστεναγμών
Σαν πλημμυρίδα εξαπλώθηκες στο κορμί μου
Βάρβαρη κατάκτηση αφής

Πίσω από τους ώμους σου
Κρυφοκοίταζε
ο κούκος του ρολογιού.


© Γιάννης Τόλιας

Εξίτηλος χρόνος

Μαζεύω αργά και σχολαστικά τα κομμάτια μου
Πορσελάνες και κακότεχνα εκμαγεία
Αδειάζω στα σκουπίδια
το τασάκι με τις λέξεις
Πρέπει να πλύνω και να στεγνώσω το γέλιο μου
Δεν έχω άλλο άσπρο πουκάμισο να φορέσω
Πάλι νέκρωσες τις γραμμές
και παραπλάνησες την άρκτο
για να δείξει ψεύτικη πορεία
στο σαπιοκάραβο της απαντοχής μου


© Γιάννης Τόλιας

Temps délébile

Je ramasse lentement
soigneusement mes morceaux
porcelaines moulages de mauvais goût
Je vide aux ordures
le cendrier plein de mots
Il faut que je lave et sèche mon rire
Je n’ai plus d’autre chemise blanche à mettre
Tu as de nouveau supprimé les lignes
et trompé la grande ourse
afin qu’elle donne le mauvais cap
au rafiot pourri de mon attente.


© Γιάννης Τόλιας


Μετάφραση στα Γαλλικά MICHEL VOLKOVITCH

Δεν αγαπάω τίποτα που να μη με πληγώνει

Ω γυναίκα εσύ ξέρεις
Πως το περισσότερο για το οποίο
μπορούμε να ελπίζουμε
Είναι η αμαρτία

R E BROUGHTON

Κι αυτή είπε: Να ξέρεις δεν αγαπάω τίποτα
που να μη με πληγώνει
Και η πληγή αρχίζει
όταν εγγίζουν οι αγαπημένοι και οι ενοχές τους
Κι εγώ είπα: Απ'αυτούς που ισχυρίστηκαν
πως σ'αγάπησαν
σωστοί ήταν μόνο εκείνοι
που ήξεραν να έρχονται και να φεύγουν
την κατάλληλη στιγμή
Κι αυτή είπε: Μπορώ να προβλέψω
θα συναντηθούμε
Κι εγώ είπα: Θα είμαι ο πλοηγός
του μελλοντικού σου ψεύδους
Κι αυτή είπε: Σ'ευχαριστώ που θα σε λεηλατήσω
Κι εγώ είπα: Προσκυνώ το μεγαλείο της προδοσίας
της απάτης     

της απάτης           

της ένθεης.


© Γιάννης Τόλιας

Blue birds refuse to fly

OXYGEN

you run inside of me like blood into my veins
like sunflower and the bee
we're tied into love chains

a rain seeker for you.
I walk on droughty soil
i give my self to you,disarmed

you are oxygen to me
my breath and my desire
the salt into my sea
the earth into my wire
my curse,my secret wish
we dive and then fly higher
you are oxygen to me
we blend and then comes fire

an acrobat i stand
but you hold all the ropes
a preacher on demand,
you temple hosts my hopes
a sun seeker for you.

I'd dive against the clouds
i give myself to you,
disarmend cause...

you are oxygen to me
my breath and my desire
the salt into my sea
the earth into my wire
my curse,my secret wish
we dive and then fly higher
you are oxygen to me
we blend and then comes fire.

Στο φίλο μου Κυριάκο
και στους Blue Birds Refuse To Fly

εύχομαι κάθε επιτυχία στο XENOMORPH ANGEL

Θάρθεις

Το σύμπτωμα του σύμπαντος
είναι η αγάπη
που δεν πεθαίνει ποτέ.

Black Sabbath


Θάρθεις
Στους υδατόπυργους
της λύπης μου
Βραδινό τοπίο ομίχλης
Φανοστάτης σε υφή κρυστάλλινη
Οι ανεμοδείκτες θα γυρίζουν
στο περιθώριο μιάς λέξης
Μοναχικής και απαγορευμένης
Θα τολμήσεις την άρθρωσή της
Με μάτια ανέφικτα
σαν το γαλάζιο της νοσταλγίας σου.

© Γιάννης Τόλιας

You'll come

You'll come
To the water towers
Of my sorrow
Vespertine fog scenery
Lamp-post in crystal essence
Weathervanes will be spinning around
The margin of a lonely
And forbidden word
You will dare to articulate it
With unreachable eyes
Like the blueness of your nostalgia


© Γιάννης Τόλιας

Φιλική μετάφραση στα Αγγλικά Nikareti

Όταν θάρθεις

Κι, ώ αναμνήσεις,που συγκρατείτε
Κάτι πιο πολύ απ’αυτό που ζήσαμε…

Τάσος Λειβαδίτης


Όταν θάρθεις
θα σβήσω τα φώτα και τις ώρες
Να αφήσω μονάχα το μωβ
να φωτίζει τα μάτια σου
Θα σε κοιτάζω ασάλευτος
αιμορραγώντας γιασεμί και θέρος
Δε θα μιλάς
Θα γεμίζει το ποτήρι μας
το άρωμα μιας άρρωστης μνήμης
να πίνουμε ατελείωτα
στο μεγαλείο της σήψης
Όταν φύγεις
σε παρακαλώ
μη μου επιστρέψεις την όραση.


© Γιάννης Τόλιας


Τελειώνει το This Big Hush των Shriekback

When you come

When you come
I will stifle the lights and the hours
Leave only a mauve aura
Illuminating your eyes
I will look at you stone-still
Bleeding jasmine and summer
You won't speak
Our glass brimming
With an infirm memory's aroma
Us drinking from it endlessly
To the glory of corruption

When you leave
I plead with you
Do not give me back my eyesight.


© Γιάννης Τόλιας

Φιλική μετάφραση στ'αγγλικά Nikareti

Τίποτε άλλο δεν θα σου ζητήσω

Τίποτα άλλο δε θα σου ζητήσω
Μόνο λίγο να φυσήξεις
στο ερειπωμένο ιστιοφόρο της μνήμης
Να θυμηθώ
και να σε ταξιδέψω.

© Γιάννης Τόλιας

Ματαιωμένος

Όλα έχουν ειπωθεί

Όλα έχουν ειπωθεί
Το ηλιοβασίλεμα
Αναίμακτο
Ατέρμονη ματαιότητα
Χωρίς θεραπεία
Δίχως απόδραση
Το σύμπτωμα
μιας ανοχύρωτης επιθυμίας
Ανάρμοστα όταν εισβάλλει
η πολιορκητική σου μνήμη.

© Γιάννης Τόλιας

All has been said

All has been said
The sunset is
Bloodless
And vainness
Interminable
Without cure
Without escape
The symptom
Of an unfortified desire
When your besieging memory
Invades out of place.


© Γιάννης Τόλιας

Φιλική μετάφραση στ' αγγλικά Nikareti

Ο θρήνος των επιθυμιών

Απ’ όλους τους θρήνους
στη ζωή
ο πιο σπαρακτικός
είναι αυτός της επιθυμίας.

Αν ο χρόνος
δεν έσβηνε τη δίψα του
με τα δάκρυα των επιθυμιών
Το σύμπαν θα είχε πλημμυρίσει οδύνη.


Υ.Γ.

Όλες οι απώλειες στη ζωή είναι περαστικές
Η μόνη αμετάκλητη είναι της ίδιας της ζωής

© Γιάννης Τόλιας

Στη θηρεύτρια των ονείρων

To the huntress of dreams

We should have met

In another time

When the sunset

Broke like a wave on your windows

And you with a ready wit full of sorrow

In the tender wait of tears

Throw me off balance on my motorcycle

And from the pockets of my leather jacket

Grab the poems.


© Γιάννης Τόλιας

Φιλική μετάφραση στ' αγγλικά Nikaretti

Οι μέρες της βροχής

Οι μέρες της βροχής
είναι η διαδικασία του ερχομού σου
Το μυστικό βάδισμα
Απειροελάχιστη αναμονή
Η απόσταση ενός διαδρόμου
Ύστερα η υγρασία σου πληθαίνει
Μεθώντας τα οράματα του σκότους
Αποδεσμεύοντας εκκωφαντικά
την ύστατη εκβολή μου
Οι μέρες της βροχής
είναι η μισάνοιχτη πόρτα μου.


© Γιάννης Τόλιας

Εωθινό του φθινοπώρου

" Όσο πρωί κι αν σηκωθούμε μας προλαβαίνει η λύπη μας "
Τάσος Ζερβός


Ανάβει θαμπός
ο λύχνος του πρωινού στο δωμάτιο
Τινάζεις από τα μάτια σου
τις φλόγες των ονείρων

Φτιάχνεις καφέ πικρό
κι απλώνεις στο τραπέζι
τα μελλοθάνατα τσιγάρα

Με ό,τι κι αν πάλευες στον ύπνο σου
Κάποτε θα διδαχτείς
ότι είναι ανίκητα τα θηρία των επιθυμιών.

© Γιάννης Τόλιας

Εγκεφαλική σιγή

Ακούγεται το Hotel Hell του Eric Burdon

Απόψε το κρεμασμένο μου κεφάλι
κοσμεί το στήθος της Πενθεσίλειας
Τα μέλη μου σπαρμένα
ανθίζουν στο βασιλικό της ανθοκήπιο
Και θλίβομαι
που το φάντασμά μου σέρνεται
στους ρημαγμένους δρόμους
περιμένοντας το βράδυ
για να σε κατασκοπεύσει
μες από νεκροθάλαμους φωτός
Φορώντας το άρωμα του βρέφους
και βάφοντας τα μάτια του
με τα λαμπρά χρώματα των πανσέδων
Επιτέλους
αυτή η ανοιξιάτικη λόγχη
ας βυθιστεί βαθειά στη μνήμη
για να μην περιφέρεται
στα ανοιχτόχρωμα μάτια σου
στα παλλόμενα στήθη
και στους ερωτικούς διαλόγους
που δεν τελείωσαν ποτέ

Πού είσαι
να σου στείλω ένα μήνυμα
κόβοντας ένα περιστέρι απ'την καρδιά μου


© Γιάννης Τόλιας

Η λυσικόμος ποιητική κόρη

Το ποίημα
το αφήνεις στο συρτάρι σου
να ωριμάζει
να σιτεύει.

Κάτω από το αδύναμο φως
των νυχτολούλουδων λύχνων
χτενίζεις τα ξέπλεκα μαλλιά του.

Αφαιρείς
Συμπυκνώνεις

Περπατώντας στο δρόμο
φωνάζεις μέσα σου
το ποίημα

Κάθε μέρα
Κάθε στιγμή
προσκρούεις αυτοκτονικά
πάνω στους ανέμους των λέξεων

Καλλιεργείς το μυστικό ρυθμό
ακούγοντας τα υγρά σαξόφωνα της βροχής

Μόνο το πέρασμα του χρόνου μας δείχνει
πότε η λυσίκομος ποιητική κόρη
είναι έτοιμη να μας κοιτάξει άφοβα στα μάτια.



© Γιάννης Τόλιας

Σπασμένες χορδές των λέξεων

Η πληγείσα εξ οδύνης άδει
Σπασμένες χορδές των λέξεων
Απλώνω τις παλάμες μου να συλλέξω.


© Γιάννης Τόλιας

Έβρεχε στο όνειρο

Έβρεχε στο όνειρο
Από το ανοιχτό παράθυρο έπεφταν σταγόνες
πάνω στα πλήκτρα της παλιάς γραφομηχανής
Τι ατυχία κι αυτή
να ξυπνάς το πρωί
και να βρίσκεις έτοιμο το ποίημα.



© Γιάννης Τόλιας

Τι ωφελεί;

Τι ωφελεί
Αν αδειάζεις το παγούρι σου
στη μεγάλη μου ξηρασία


© Γιάννης Τόλιας

Με ποίημα έβαψες τα χέρια σου

Έτσι πεθαίνει το ποίημα

Έχει το ποίημα ζωή πριν από εμάς;
Μήπως το ποίημα είναι αρχέγονος σπόρος
που με τη γέννησή μας
ελπίζει κάποτε να σπαρθεί σε γόνιμο έδαφος;
Έχουμε εξουσία ζωής ή θανάτου επί του ποιήματος;
Εμείς διαλέξαμε το ποίημα ή αυτό εμάς;

Δια βίου μοχθούμε για την ανάπτυξη του ποιητικού δέντρου
Τις εποχές της ανομβρίας σταλάζουμε στις ρίζες του
το νάμα των δακρύων μας
Συλλέγουμε και γευόμαστε τους καρπούς του
Πλην κάποιων που για την απόκτηση μάταιου πλούτου
ενίοτε τους εκθέτουν προς πώληση

Κι όταν μας αγγίζουν οι μέρες των παγετών
οι αδύναμοι της αντοχής
τσακίζουν τα κλαδιά του
και τα καίνε για να ζεσταθούν

Τότε μόνο πεθαίνει το ποίημα


Υ.Γ.

Για να μάθεις να νοιώθεις, πρέπει η ποίηση να σε έχει σκοτώσει
και να σε έχει αναστήσει χίλιες φορές.


© Γιάννης Τόλιας

Ο Πειρασμός της Νοσταλγίας

Λαλένια

Μικρή Φθινοπωρινή Παραβολή

Οι λέξεις
δεν καταδέχονται να ντυθούν
με τα ρούχα που κάποιοι τους επιβάλλουν

Στα μάτια των ανυποψίαστων
περιφέρονται ρακένδυτες

Για τους θηρευτές όμως των αισθήσεων
ανεμίζουν τις έκπαγλες εβένινες δαντέλες τους
και χαρίζουν το στροβιλισμό
ενός παθιασμένου χορού νοημάτων

Δεν τις ελκύουν οι απαστράπτουσες δωρεές
Με απαράμιλλη δεξιότητα
οδηγούν τα βήματά τους
στους μυρωδάτους κήπους των ενδεών

Στο άνθος της πένας τους
αφήνουν τη γύρη
της πιο μεθυσμένης επιθυμίας.

© Γιάννης Τόλιας

Άνεμος Κρυφός

Μια Συνουσία Ανάγνωση

Εσύ πάντα θα επιλέγεις
Το χρόνο και το χώρο
που θα συναντηθείς με το ποίημα
Σε κανέναν μην αποκαλύψεις
τη μυστική σας συνάντηση
Ούτε τους ασπασμούς
και τις θωπείες που ανταλλάχτηκαν

Μόνο μέσα από μια συνουσία ανάγνωση
Ερμηνεύονται οι χρησμοί του ποιήματος.



© Γιάννης Τόλιας

ΤΕΤΆΡΤΗ, 3 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2007