Άχραντος Βλασφημία

Είσαι αγία
της ανηθικότητος
και της λαγνείας

Θηριώνυμη του πάθους

Ερωτικού ψυχορραγήματος
είσαιο Σπασμός

Εκδύεσαι των φυλλωμάτων σου
και απονέμεις στην όραση
την αδήριτη
διαύγεια της γυμνότητος

Ενδεδυμένος
τα δαιμονικά μου άμφια

Ιερουργώ
με ευλάβεια
εξοντωτική
στη μυσταγωγία του σώματος

Και καταβαίνω
Σύσσωμος
στο ευλύγιστο τόξο των μηρών σου

Και υποτάσσομαι

Ενώπιος
στο θρίαμβο
της ροής σου

Μηδέποτε κοινωνίαν
πλην αυτής
του υγρού ιάσμου σου
θα μεταλάβω.


© Γιάννης Τόλιας

Ανωνύμου μοναχού

Τελικά πραγματοποίησε την απειλή της
Ένα βράδυ πέρασε τις κουρτίνες
και πριν τα σκυλιά της λήθης
ουρλιάξουν
άφησε στο αναλόγιο
το άρωμα μιας παλιάς αμαρτίας.


© Γιάννης Τόλιας

Έναν αλιγάτορα στίχο

Νύχτα και το οινόπνευμα στο αίμα
εγγύηση
για μια χωρίς αφή
χωρίς όραση μελαγχολία
Και η βροχή αυταρχική ερωμένη
σου παραδίδει έναν αλιγάτορα στίχο
Χρόνια τώρα τον κρύβεις
κάτω από το δέρμα σου
Έτσι τον τρέφεις.


© Γιάννης Τόλιας

Λείπεις

Η λύπη
Της Λύπης
Λείπεις


Στο νυχτερινό φως του Απριλίου
οι ακακίες δίδασκαν την ορθογραφία της μοναξιάς
Εκείνη καθισμένη
στο βορινό παγκάκι της πλατείας
εκ γενετής ανορθόγραφη
επέμενε να γράφειμε δύο έψιλον γιώτα
τη γενική της Λύπης.



© Γιάννης Τόλιας

Τέσσερα χαϊκου (Για γυναίκα που έμοιαζε με θάλασσα)

Απλώνω δίχτυα
Φεγγαρόφωτα φύλλα
στο πανέρι μου.

Στάλες στον τσίγκο
Μου χτυπά η φωνή σου
Τη φιλοξενώ...

Το κερί σβήνω
Ηλιαχτίδα πρωινή
σε ξεφυλλίζει.

Σελίδα κύμα
Γεμίζει ναυάγια
Τους φάρους σβήνεις.



© Γιάννης Τόλιας

Μόνιμος Λοχίας

Σκαρφάλωνε
κόκκινο
πάνω απ' τα κράνη
το φεγγάρι
βάφοντας
τα πεύκα
τα όπλα
τα σκοτεινά τ' αγάλματα
που η λάσπη
ζωγράφιζε
σε κάθε βήμα
Κι έμενε μόνο η ζωή σου
άχρωμη
λύση-αρμολόγηση
πάνω σε μια βρώμικη
στρατιωτική κουβέρτα.


© Γιάννης Τόλιας