Σκοτεινός άγγελος του ονείρου

Θέλω να σας πω
κι αν αντέχετε
με αιμορραγούσες λέξεις να σας εξηγήσω
για τον αληθινό θεό
το Χρόνο που δε λυπάται κανέναν

Πως είναι άδικος
και τις περισσότερες φορές
δίνει άδεια συνάντησης δυο ανθρώπων
όταν πλησιάζουν στη δύση των πράξεών τους

Ποιός όμως μπορεί να ερμηνεύσει
τον περίπλοκο τρόπο της σκέψης του
και γιατί δεν το επέτρεψε την κατάλληλη στιγμή;

Όταν αγαπάμε κάποιον
για τον τρόπο που ξεδιπλώνει
τη γραφή του
επινοούμε αναμνήσεις που τον περιέχουν
και γνωρίζω
-εγώ που πόθησα αμαρτίες-
πόσο πονάει να νοσταλγείς αυτό
που δεν έχεις ζήσει

Αντικριστές οι μοναξιές
Κι όμως ούτε χειραψία δε μπορούν
να ανταλλάξουν

Γι αυτό
-είπε ο σκοτεινός άγγελος του ενυπνίου-

Θα δώσω εξουσία αφής στις λέξεις σας
και θα τις αφήσω να συνευρεθούν
με το επιθανάτιο θρόισμα της μέρας

Το ηλιοβασίλεμα που χωριστά βλέπετε.


© Γιάννης Τόλιας

Αεροδρόμιο Ρόδου 1994

Αργά τη νύχτα
η αίθουσα γεμίζει απολιθώματα
Αρώματα παλιών αναχωρήσεων
Ανίατες μνήμες μιας ανεπίδοτης
χρονικής προθεώρησης
Υγρή οσμή δακρύων
Η απρόσμενη δωρεά
μιας πρωινής σκαπάνης
ξεθάβει μια άγνωστη λύπη
κάτι σαν ποίημα
που αναίτια δραπετεύει
αφήνοντας πικρή τη γεύση της απώλειας
και της μοναχικής επιστροφής.


© Γιάννης Τόλιας

Του σκότους (Εν ενυπνίω ακρόνυχτου)

Ω! χρώμα πανδαιμόνιο
Εκ γενετής τυφλό
Από το διάχυτο του ελέους σου
Εκπορεύονται τα όνειρα του ύπνου
Και τα άλλα.

Μόνο στο συναρπαστικό της μαύρης οθόνης
Μπορεί το φως και αποτυπώνει
Τα υπερφίαλα χρώματά του.

Αν αφανίσετε το σκοτάδι
Έχω τη περιέργεια
Ποιο άλλο εξαίσιο φόντο θα διαλέξετε
Για τα άστρα και την πανσέληνο;

Υ.Γ.

Ακρόνυχτο: το άκρον της νυκτός,
ο προ της αυγής έσχατος χρόνος της νυκτός


© Γιάννης Τόλιας

Μονόπρακτο

ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΤΩΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΩΝ

Αυτόπτες των συγκλονισμών

Σηκώνεις το φουστάνι σου
ώς τους μηρούς των υποσχέσεων

Σωκράτης Ξένος


Φύσηξε ο άνεμος του δωματίου
και σκόρπισε τα φύλλα ρούχα σου
Έριξες στο συρτάρι τα δαχτυλίδια σου
Δε θέλω είπες αυτόπτες μάρτυρες
των ακροδάχτυλων αναστεναγμών
Σαν πλημμυρίδα εξαπλώθηκες στο κορμί μου
Βάρβαρη κατάκτηση αφής

Πίσω από τους ώμους σου
Κρυφοκοίταζε
ο κούκος του ρολογιού.


© Γιάννης Τόλιας