Οι μέρες είναι λίγες και φεύγουν γρήγορα
Κι όποιος στη ζωή και τον έρωτα είναι θεατής
Δεν είναι αθώος

*

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

ΠΕΡΙ ΛΟΓΟΚΛΟΠΙΑΣ






     "Η ευγένεια μας σκοτώνει
     Δεν θέλουμε να ενοχλήσουμε
     και τελικά ενοχλούμε τον εαυτό μας"
                     Charles Dantzig

            ή άλλως

     "Από λεπτότητα και μόνο
     έχω χάσει τη ζωή μου"



Οι λέξεις δεν ανήκουν σε κανέναν.
« Όλες οι λέξεις είναι έμβρυα που γέννησε ο ίδιος γόνιμος βυθός».

Λογοκλόπος «είναι το πρόσωπο που ιδιοποιείται κατά αθέμιτο τρόπο
ξένη πνευματική εργασία».

Προσφάτως, σε τυχαία έρευνα στο διαδίκτυο, διαπίστωσα ότι στίχοι μου
(που οι περισσότεροι είναι αποτυπωμένοι στα βιβλία μου)
έχουν υφαρπαγεί από διάφορους υφέρποντες ποιητές.

Οι λέξεις δεν ανήκουν σε πρόσωπα, ανήκουν στο Λόγο.

Οι σχηματισμοί, όμως, και τα σμήνη των λέξεων
καθώς και η επιλεγμένη παράταξή τους μέσα στο ποίημα
είναι όλα δικά μου.

Προσφάτως με ηλεκτρονικό μήνυμα παραπονέθηκα για μια απροκάλυπτη
λογοκλοπή, υπογραμμίζοντας ότι ο καθένας πρέπει να χρησιμοποιεί
τους δικούς του αιμοστατικούς επιδέσμους των λέξεων
όταν η δύση αιμορραγεί πάνω στο χαρτί.

Αφοπλίστηκα με την απάντηση:

«Οι κακοί ποιητές αντιγράφουν και οι καλοί κλέβουν»

Αγνοούσε, όμως, ο δυστυχής Λογοκλόπος την αιμάτινη ρίζα του ποιήματος
και ότι το αποτέλεσμα είναι λάφυρο γραφής από τον πόλεμο μου
με τα θηρία των αισθήσεων.

Είναι για μένα εύκολο να παραθέσω συνδέσμους προκειμένου να αποδείξω
το αληθές των λόγων μου, από λεπτότητα, όμως, προς τους κλέφτες
επί του παρόντος δε θα το επιχειρήσω, εκτός βεβαίως αν προκληθώ.

Γιάννης Τόλιας

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009


Αποστάσεων η συγκομιδή



      Της Κυρίας που ποντίζει
      τις επιθυμίες μου
      στην άβυθο
      θάλασσα του κορμιού της.









Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Ώθηση αιωνιότητας



ΩΘΗΣΗ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Είναι η ποίηση μετρήσιμο μέγεθος;
Υπόκειται σε κανόνες ποιοτικούς και ποσοτικούς;
Τα όρια της είναι σταθερά καθορισμένα ή ελαστικά που ο καθένας
τεντώνει κατά το δοκούν επικαλούμενος υποκειμενικούς παράγοντες;

Είναι η ποίηση μια σύλληψη εικόνας των αισθήσεών μας
που τη μνήμη της προσπαθούμε να εμφανίσουμε
στο σκοτεινό θάλαμο του χρόνου
με τα χημικά των λέξεων που ο καθένας διαθέτει;

Η δημοκρατική σκέψη δεν απαγορεύει σε κανέναν τη γραφή.
Όταν κάποιος γράφει, αδέξια ή επιδέξια,
αν δεν είναι η γραφή του κατάθεση της ψυχής του,
τουλάχιστον είναι κατάθεση του συναισθήματός του.

Το πώς προσλαμβάνει κάποιος την ποίηση
το διδάσκει συνεχώς η φύση
με τα αρώματα και τα χρώματα των λουλουδιών της.
Είναι τόση μεγάλη ποικιλία που κανείς δε μπορεί να ισχυρισθεί
ότι αδυνατεί να επιλέξει.


Δηλαδή αν εμένα μου αρέσει το άρωμα της μανόλιας
και η άοσμη ωραιότης της τουλίπας
πρέπει να αφανίσω τα άλλα άνθη και να στραφώ εχθρικά
σε εκείνους που έχουν διαφορετικές επιλογές από μένα;

Έτσι κάθε ποίημα έχει τη διαφορετική, δική του αύρα.
Περνάει από την οθόνη των ματιών μας
κι αν μας τυλίξει με το άρωμά του παγώνουμε την εικόνα
και το αποθαυμάζουμε, διαφορετικά το αφήνουμε να προσπεράσει.


Ποτέ δεν κατανόησα ποια ανάγκη
και ποια ποιητική διαστροφή του ικανοποιεί κάποιος
όταν λοιδορεί ή χλευάζει την ποιητική συνανθρώπου του.

Δυστυχώς στο κονκλάβιο της ανάδειξης και προώθησης ποιημάτων
συνέρχονται άνθρωποι που περνούν ποιητική κλιμακτήριο.

Εν ζωή ορισμένοι δημιουργοί και οι ισχυροί συνεργοί τους
σπρώχνουν τα ποιήματά τους πάνω σε αναπηρικά αμαξίδια
και τα προβάλλουν ως αισθαντικούς δρομείς
που κόβουν πρώτα το νήμα της νίκης.

Ποιας νίκης;

Πρόσκαιρα αυτοστέφονται με τον κότινο της ματαιότητος
και εξέρχονται στο σαθρό ποιητικό εξώστη τους
χαιρετώντας το ανύπαρκτο πλήθος των αναγνωστών.

Έλα όμως που έρχεται ο Χρόνος,
πάντα αργοπορημένος αλλά δίκαιος κριτής,
κι όταν μοιραία θα έχουμε όλοι γίνει αστρική σκόνη
και τα ποιήματά μας ορφανά
θα εκλιπαρούν τον άνεμό του για να τα ταξιδέψει,

αυτός και μόνο αυτός
θα επιλέξει σε ποια θα δώσει ώθηση αιωνιότητας.


© Γιάννης Τόλιας

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Σε ποια ορφάνια



    Μνήμη Πηνελόπης Σπανού

Σε ποια ορφάνια
εγκαταλείπω
τώρα
τις γλάστρες
με τα λουλούδια μου

Ποιος
πλέον
θα συνομιλεί
με τα ωδικά
πτηνά μου

Και το ρολόι
στον τοίχο
χωρίς ανάσες κτύπων
άψυχο
θα γείρει


Αυτά σκεφτόταν
καθώς
άνοιγε
σιωπηλή
το παράθυρο στη δύση.


© Γιάννης Τόλιας



Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

poiein podcast
Tόλιας & Friends
Η Βάγγη Χατζησταμάτη διαβάζει Γιάννη Τόλια

Ο Δημήτρης Μουζάκης διαβάζει Γιάννη Τόλια

Ο Γιάννης Βούλτος διαβάζει Γιάννη Τόλια

Ο Γιάννης Τόλιας διαβάζει Γιάννη Τόλια

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ






Αίθουσα Αναγνωστηρίου Δημοτικής Βιβλιοθήκης

Μαιζώνος 110 Πάτρα


Των Αγγιγμάτων Προσανατολισμό





Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Επίγευση Αισθήσεων




ΕΠΙΓΕΥΣΗΣ ΜΕΛΑΘΡΟΝ



   Ή θα γίνεις
   ποίημα εδώ
   ή θα πεθάνουμε
   κι οι δυο.


ΣΥΜΠΟΣΙΟ

« Έλα να πιεις απ’ το κορμί μου
να μεθύσεις »
το κέρασμα κι ο οινοχόος
εσύ.
Με κινήσεις αργές
τυλίγεις δάχτυλα έξαψης
γύρω απ’ το κορμί σου:
τα δάχτυλά σου.
Αδιαφορώντας για το περιεχόμενο
πίνω τον αμφορέα
και μέσ’ από το σύννεφο
διηγούμαι στο χαρτί
τις παραστάσεις των θεών
της κατανύξεως.


ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ

Συντρίβεις
της επιθυμίας
τον αμφορέα
πάνω στο κορμί σου

Οίνος άλικος
μεθυστικός
πληροί
τις διψασμένες εσοχές σου

Στους αμέθυστους των ματιών
αλλάζεις χρώμα.



Εποίησαν εν Πάτραις: Δημήτρης Μουζάκης και Γιάννης Τόλιας

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009


Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

ΛΥΠΗ


ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ



Ψηλά θα πετάξουμε
τους χαρταετούς μας
στο χαρώνιο
τον φλογισμένο ουρανό μας

Αιμοστατικοί επίδεσμοι αγάπης

Των ονείρων
και της ζωής
να σταματήσουν
την αιμορραγία.


© Γιάννης Τόλιας

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009


ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ



Κι εγώ
όλη τη νύχτα
τίναζα τη σκόνη
απ' τα σεντόνια
της νοσταλγίας μου
Κι αυτή
το πρωί
με γράμμα συστημένο
στέλνει το φτωχότερο
λάφυρο του γέλιου της.

© Γιάννης Τόλιας από τον "Εξίτηλο Χρόνο"

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009

Φιλολογική Πρωτοχρονιά “ποιείν” 2009



-Τα ποιήματα εδώ-

Κώστας Τουρνάς, και αλφαβητικά: Κυριακή Αδαλόγλου, Ζ. Δ. Αϊναλής, Αντώνης Αντωνάκος, Σωτήρης Π. Βαρνάβας, Θοδωρής Βοριάς, Γιάννης Βούλτος, Μιχάλης Γελασάκης, Αντώνης Γεωργίου, Διόνυσος, Μιλτιάδης Θαλασσινός, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Έφη Καλογεροπούλου, Γιώργος Κεντρωτής, Σοφία Κολοτούρου, Ελένη Κονδύλη, Θανάσης Κριτσινιώτης, Μόσχος Λαγκουβάρδος, βασιλική λόη, Ευφροσύνη Μαντά - Λαζάρου, Νίκη Μαραγκού, Λίλη Μιχαηλίδου, Δημήτριος Μουζάκης, Έκτωρ Πανταζής, Σωτήρης Παστάκας, γιώργος πήττας, Γιωργής Σαρακηνός, Δημήτρης Σολδάτος, Γιάννης Τόλιας, Γιώργος Χριστοδουλίδης

ΟΛΟΛΥΖΟΥΣΑ ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ



Νυκτερία ληθοκτόνος
εκτρέφουσα
τις ωδικές λέξεις μου

Ολολύζουσα ανάμνησις
πίπτεις δακρύμορφος
και ακμάζεις επί χάρτου

Σβέννυται ο μαρασμός
και πλημμυρίς ευώδης
με κατακλύζει

Μεθύω
από των ωχρών ονείρων
τη θωπεία
Των ευγλώττων ηδονών
ατενίζω
τους ψιθυρισμούς

Αφιπτάμενος των στεναγμών
κρημνίζω στο έρεβος
τις οιμωγές του νόστου


Την πρωίαν
θα ημερώσει
η έξαψις
και τεθλιμμένη αύρα
τους στίχους μου
θα διασπείρει


Ου δύναμαι
εις το διηνεκές

Αγρυπνείν.


© Γιάννης Τόλιας

Ο γκρεμός του επίλογου δικός σου κι απόψε



ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΛΙΑΣ - Αμαρτολόγιο από την Σοφία Στρέζου

Το 2007 κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή του Γ.Τ. ΑΜΑΡΤΟΛΟΓΙΟ.
Εδώ ο ποιητής αναζητά την αλήθεια του μέσα από κόκκους ποίησης.
Συλλαβιστά προχωρά με τις λέξεις, αντικριστά με τα νοήματα που θέλει να αναδείξει.
Αγγίζει την καρδιά και φθάνει στη γνώση.
Αυτή η γνώση που έξω από την φυλακή της γραφής, είναι η ακεραιότητα της ποήσεώς του. Είναι από εκείνους τους ποιητές, που ξέρει να λέει απλά πράγματα με βαθιά έννοια και να συγκινεί.
Στην ποίησή του δεν θα βρούμε σχολαστικότητα η ρητορικά σχήματα, ούτε βέβαια κάποιον ανώτερο πλεονασμό.
Πίσω από κάθε του λέξη και μια σκέψη διαβάζεται.

" Είναι ποιήματα
που σε πιάνουν από το χέρι
και σε οδηγούν
σε μια σκοτεινή γωνιά
πάνω στον ώμο τους γέρνεις και κλαις".

" Τις λέξεις του δεν τις αντικρίζει τις αντιμετωπίζει έως την πιο εύθραυστη λεπτομέρεια της φθοράς."

"Αξημέρωτα δάκρυζε το ποίημα γιατί έλειπες".


Θέλει να διευκρινίσει το γεμάτο πόνο μυστήριο που ακολουθεί τον συλλογισμό του.
Η καρδιά κι όχι το μυαλό, είναι το μεγάλο κίνητρο του σύμπαντος.
Η ψυχή του απολιθωμένη βρίσκεται μπροστά σε λέξεις που συγκλονίζουν.
Ο Γ.Τ. είναι από εκείνους τους ποιητές που κρύβονται από σεμνότητα στο μισοσκόταδο. Εκφράζει τις ιδέες του με τρόπο σαφή , καθαρό, ασφαλή και σύντομο.
Έχει εκείνη την απλότητα που πάντα προσόν είναι.
Η σκέψη του φέρνει ομορφιά και δεν στολίζεται με επιτηδευμένες εκφράσεις του λόγου και σκοτεινούς υπαινιγμούς.
Εκφράζεται καθαρά και με σαφήνεια.
Αβίαστα ρέει ο Λόγος με καταληπτές λέξεις, αποφεύγοντας την πολυλογία.
Αναζητά την ουσία περικλείοντας τις ιδέες του μέσα σε λίγες μόνον γραμμές.
Λιγόλογος λέει ακριβώς αυτό που πρέπει να ειπωθεί.
Σαν έργο τέχνης η γλώσσα είναι παρούσα σε κάθε στροφή.
Ενσωματώνει την εντύπωση και την πιο φευγαλέα με σχήματα που αρμόζουν.
Ζει και αναζωογονείται ακατάπαυστα αναγνωρίζοντας ότι του είναι προσιτό.
Διαβάζοντας κανείς το ΑΜΑΡΤΟΛΟΓΙΟ κλείνει τα μάτια και βλέπει εικόνες.
Σεργιανάει από τον βυθό της θάλασσας ως τις βουνοκορφές, ψάχνοντας να βρει εκείνη την απουσία, χτίζοντας και γκρεμίζοντας ποιήματα από τη δεξαμενή που λούζονται οι ψυχές πριν χαθούν στο σύμπαν, συλλαβίζοντας τις στροφές που φέρνουν μηνύματα.
Συνομιλούν τα όνειρα στην πλημυρισμένη οδύνη ψάχνοντας για την χαραμάδα.
Αθέατη η αγκαλιά, παρ' όλα αυτά όμηρός της είναι.
Η μελαγχολία ορίζεται από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Στην αντανάκλαση με μια πανσέληνο ο ποιητής ανταλλάσσει μαρτυρικούς θανάτους με τις στιγμές του.
Με ποιήματα βάφει τα χέρια του.
Η τέχνη της απουσίας πάντα εκεί σαν φιλί τον περιμένει, φιλί γλυκό φονικών αποστάσεων. Τυμβωρύχος της μνήμης

"σκαρφαλώνει στον φεγγίτη του ποιήματος
κι ανασαίνει
την πιο σκοτεινή του επιθυμία"