Οι μέρες είναι λίγες και φεύγουν γρήγορα
Κι όποιος στη ζωή και τον έρωτα είναι θεατής
Δεν είναι αθώος

*

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Να βυθίζεις τις καταβολάδες του ποιήματος και να το πολλαπλασιάζεις



ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΛΙΑΣ *ΛΥΣΙΠΟΝΟΝ* Η αγωνία μιας αισθητικής ανάλυσης από την ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ

Ο Γ.Τ. με την νέα του ποιητική συλλογή μας φέρνει έναν πόλεμο διαφορετικό από αυτούς που συνήθως θεωρούμε. Κατά την άποψή του ο ορισμός της ποίησης είναι πόλεμος.Είναι γεγονός πως ο ποιητής είναι ίσως ο μόνος που βρίσκεται σε διαρκή πάλη με τον εαυτό του. Τι να κρατήσει, τι να πετάξει. Παιδιά του όλα μιας συνουσίας μαγικής με το όνειρο και τη φαντασία. Ο ποιητής ονειρεύεται κι όταν δεν ονειρεύεται τραγουδά. Τραγουδά με τις λέξεις που τον καταδιώκουν , τον μεταμορφώνουν , τον ακουμπούν. Η σκέψη του μεταδοτή, αγγίζει. Θέτει όρια στην υπέρβαση του Λόγου. Αναμοχλεύει τα ψυχολογικά βάθη της ψυχής, μιας τραυματισμένη ψυχής που ανοίγει βάραθρο και διαρκώς είναι σε πόλεμο.Χρησιμοποιεί τις λέξεις και τα νοήματα με την ακρίβεια των ορίων των λέξεών του.Μια τρικυμισμένη θάλασσα που αναζητά την αλυκή της καρδιάς του κι εκεί να εναποθέσει την άλμη της.Γιατί τα λόγια του Γ.Τ κουβαλούν την αλμύρα της μνήμης που αδιάκοπα τριγυρνά συνταράσσοντας τα σωθικά του.Ένα άγγιγμα, μια αφή μια ανάμνηση είναι τα σύνορα της πολύτιμης τέχνης του. Το ακριβό των αισθήσεων που το αναπλάθει ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, τρένο στοιχειωμένο όπως η ποίησή του πάνω σε ράγες γι' άλλους ορατό και γι' άλλους αόρατο. Οι λέξεις σαν φάρος τον οδηγούν σε μυσταγωγίες ηλιοβασιλέματος. Αναγνωρίζει οικείους πόνους και σπαράσσεται από τα θεωρεία των αισθήσεων.Το σώμα υποτάσσεται, μυστικά προσκρούει και αυτοκτονεί πάνω στους ανέμους των λέξεων. Ζωγραφίζει τον πίνακα των αισθήσεων με τελευταία πινελιά εκείνα τα συναισθήματα που έκρηξη προκάλεσαν στον αισθητικό κόσμο του. Ενσυναίσθηση που την εξηγεί και την δικαιώνει μέσα από τον Λόγο του με ποιητική χάρη. Μεταφέρει τον ησυχασμό μιας πορείας ενεργητικής που φθάνει αποκαλυπτικά στον αναγνώστη ως αισθητική εμπειρία.Εθελοντής μιας αλήθειας απόλυτης προσπαθεί να νικήσει τα θηρία των επιθυμιών του.Για τον ποιητή η ποίηση σκοτώνει και ανασταίνει στα χρόνια των ονείρων που την περίμενε ως Θεία κοινωνία και Λειτουργία στον ναό της.